نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

فراز41

فراز41
«حَمْداً يُوازِنُ عَرْشَكَ الْمَجِيدَ وَ يُعَادِلُ كُرْسِيّكَ الرّفِيعَ.»(41)
«سپاسى كه برابر با عرش عظيم تو و همسنگ جايگاه بلند تو باشد.»
ما نمی‌توانیم با زبان خود چنین حمدی بگوییم؛ حمدی که برابر عرش عظیم خدا باشد یا حمدی که ملائکه حول عرش و کرسی انجام می‌دهند. گرچه ما نمی‌توانیم اما دوست داریم این‌چنین خدا را حمد کنیم. این امام معصوم-علیه‌السلام- است که به ما آموزش می‌دهد چگونه خدا را حمد کنیم، که بگوییم خدایا! ما تو را حمد می‌کنیم، حمدی که با تمام ثواب‌ها برابری کند، حمدی که ظاهر و باطنش یکی باشد یعنی از ته دل باشد، حمدی که کسی جز تو اندازه‌ی آن را نفهمد، حمدی که هیچ کلامی با آن برابری نکند، طوری که هیچ حامدی به اندازه‌ی من به تو نزدیک نشود.
این‌چنین حمد کردن خداوند متعال توحید انسان را تقویت می‌کند. اگر با دیدن یک میوه گفتید «الحمدلله» و بعد با دیدن یک باغ گفتید «الحمدلله»، «الحمدلله» دوم با «الحمدلله» اول متفاوت است. امام سجاد-علیه‌السلام- این حمدها را به ما می‌آموزد. این نوع حمدها حمدی نیست که ما استحقاقش را داشته باشیم، حمدی است که به لطف و عظمت خدا به ما می‌رسد.
هنگامی که می‌خواهند به یک بچه ولیعهدی را آموزش دهند، به او می‌گویند صاف بایست، دستت را دراز کن تا ببوسند و … ، کم کم او را آماده می‌کنند که باور کند پادشاه شده است. امام سجاد-علیه‌السلام- به ما تلقین می‌کند که شما بزرگ شده‌اید، حرمت شما از خانه‌ی کعبه بالاتر است. اگر گفتید من انسان ضعیفی هستم، شیطان شما را بیچاره می‌کند. بعضی‌ها با این‌که بزرگ شده‌اند، اما هنوز بچه‌اند! همان‌طور که یک مهندس با یک پیچ‌گوشتی شأن پیدا می‌کند، ما هم باید با نماز، شأن و تقوا به دست آوریم.