فراز14-12
فراز14-12«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ ذُرِّيَّتِهِ، وَ اخْصُصْ أَبَوَيَّ بِأَفْضَلِ مَا خَصَصْتَ بِهِ آبَاءَ عِبَادِكَ الْمُؤْمِنِينَ وَ أُمَّهَاتِهِمْ، يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.» ( ۱۲ )
«خدایا بر محمد و آل او و فرزندان او درود فرست و بهترین چیزی را که به پدران و مادرانِ بندگانِ مومنِ خویش اختصاص داده‌ای، ویژه‌ی پدر و مادرم گردان، ای مهربان‌ترین مهربانان.»
( اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ ذُرِّيَّتِهِ، وَ اخْصُصْ أَبَوَيَّ بِأَفْضَلِ مَا خَصَصْتَ به )：
خدایا درودت را بر پیغمبر و آل او بفرست و اختصاص بده پدر و مادرم را به بهتر از آن‌چه که تخصیص دادی.
( آبَاءَ عِبَادِكَ الْمُؤْمِنِينَ وَ أُمَّهَاتِهِم ْ)：
خدایا هر چه خیر برای پدران از بندگان مؤمن و مؤمنات قرار دادی افضل از آن را برای پدر و مادر من قرار بده.
( يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ )：
این‌جا معنادار می‌شود اول فراز صلوات است و آخرش هم یا «ارحم الراحمین». پدر و مادر با زحمتی که کشیدند خودشان را به یک مقام رساندند، شما ۵۰ سال، ۷۰ سال مواظبت آن‌ها را نگاه کنید! حالا ببینید فرزندشان می‌آید از طریق امام سجاد-علیه‌السلام- با زبان امام، مقام این‌ها را کجا می‌برد! یک لحظه یک دعایی را یاد می‌گیرد ( وَاخْصُصْ ) که قبل آن هم صلوات است، این خیلی ارزش دارد. این معرفت است، این علم است، این درِ خانه‌ی اهل بیت-علیهم‌السلام- بودن است، زبور این‌ها این است، وقتی بهره‌مند از امام سجاد-علیه‌السلام- می‌شوی این است.
«اللَّهُمَّ لا تُنْسِنِى ذِكْرَهُمَا فِى أَدْبَارِ صَلَوَاتِى، وَ فِى إِنًى مِنْ آنَاءِ لَيْلِى، وَ فِى كُلِّ سَاعَةٍ مِنْ سَاعَاتِ نَهَارِى.» ( ۱۳ )
«بار خدایا، در پی نمازهایم، در لحظه‌های شب و ساعت‌های روزم همواره مرا در یاد ایشان قرار ده.»
( اللَّهُمَّ لا تُنْسِنِى ذِكْرَهُمَا فِى أَدْبَارِ صَلَوَاتِى )：
خدایا یاد آن‌ها به فراموشی سپرده نشود. بعد از نمازها پدر و مادر یاد بشوند همین‌طور که خدا یاد می‌شود، خدا صاحب حق را اکرام می‌کند، همین‌طور که خود خدا حق است، پدر و مادر را هم خدا حق می‌داند به خاطر زحماتی که کشیده‌اند. لذا می‌گوید این حق را باید اکرام کرد. خدا حق شناس است.
( وَ فِى إِنًى مِنْ آنَاءِ لَيْلِى، وَ فِى كُلِّ سَاعَةٍ مِنْ سَاعَاتِ نَهَارِى )：
خدایا، در همه‌ی لحظات شب و در هر ساعتی از ساعات روز آن‌ها را یاد می‌کنم، آن‌ها را در اعمالم شریک می‌دانم؛ ذکری که گفتم، کاری که انجام دادم آن‌ها نیز بهره‌مند شوند. این برگشتش به خود ماست. اگر چند نفر آمدند ده تا چیز را مثل لیوان منظم این‌جا گذاشتند، نفر بعد هم دقیقا همین کار را انجام داد و همین‌طور نفرات بعدی، این خود به خود منظم می‌شود.
اگه یک فردی تربیت شد و حق پدر و مادرش را رعایت کرد، خودش حق شناس می‌شود، چون حق‌ها را دارد می‌شناسد. الان یکی از اشکالات ما این است که یک جا حق را پایمال کرده‌ایم، چون حق را نشناختیم لذا از آن فاصله گرفتیم. این یک امری است که بر ما هست. معرفت حقیقی این است. اگر گفتند نان زیر پا افتاده، آن را بردارید و ببوسید. اگر روی کاغذی، روزنامه‌ای ( بسم الله ) است و افتاده روی زمین، خم شو و آن را بردار و اکرام کن این‌جوری شما حق شناس می‌شوی، یعنی خدا را می‌شناسی.
خودتان را عادت بدهید هر جا مسجد بود، دو رکعت نماز در آن بخوانید، ولو از آن در بروید و از آن در برگردید در حین راه رفتن دو رکعت نماز بخوانید، نه این‌که بی‌توجه از کنار آن رد بشوی! هر مکانی شهادت می‌دهد. این خیلی مهم است. اگر امامزاده‌ای هست بروید دو رکعت نماز بخوانید، اگر وضو نداشتی همین‌طور صلوات بفرست، استغفار کن، این توجه‌ها بهره‌مندت می‌کند. از هر شهری عبور کردی ده تا دعا برای آن شهر بکن، بگو خدایا! مؤمنینش را نگه دار، مریض‌هایش را شفا بده، گمراهانش را هدایت کن، بدهی بدهکارهایش را بده، گرفتاری را از آن‌ها بردار، دشمنانشان را از بین ببر، منافقین را توی این شهر از بین ببر، کفار را از بین ببر، مساجدشان را آباد کن، قمارخانه‌هایشان را….. این کلاس، کلاسِ معرفتی هست، یعنی اگر به بچه‌هایتان این قالب‌ها را منتقل کردید و آن‌ها یاد گرفتند و فهمیدند، این رشد است و همین برای آدم می‌ماند نه چیز دیگری. لذا کسی حق پدر و مادرش را شناخت، حق خدا را می‌شناسد… اگر بخواهند کسی را به یک مقامی برسانند، اولین چیزی که در بچه‌گی به وی نشان می‌دهند، این است که حق پدر و مادرش را خوب می‌شناسد و هیبت آن‌ها در دلش زیاد می‌شود.
«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اغْفِرْ لِى بِدُعَائِى لَهُمَا، وَ اغْفِرْ لَهُمَا بِبِرِّهِمَا بِى مَغْفِرَةً حَتْما، وَ ارْضَ عَنْهُمَا بِشَفَاعَتِى لَهُمَا رِضًى عَزْما، وَ بَلِّغْهُمَا بِالْكَرَامَةِ مَوَاطِنَ السَّلامَة.ِ» (۱۴ )
«بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و به برکت دعا برای پدر و مادرم مرا بیامرز، و به خاطر نیکی‌های آنان در حق من، ایشان را مشمول بخشایش حتمی خود گردان، وبه بهانه‌ی شفاعت من، از ایشان به گونه‌ای قطعی خشنود شو، و آنان را با بزرگواری به جایگاه‌های امن و سلامت برسان.»
به به ذکر صلوات در همه‌ی این فرازها چقدر باعث دل‌گرمی است ؛
( اجسادکم فی الاجساد….) راجع به هر چیزی که می‌خواهی صحبت کنی، یاد پیغمبر اکرم-صلی‌الله‌علیه‌و‌آله- هم می‌شود.
( وَ اغْفِرْ لَهُمَا بِبِرِّهِمَا بِى مَغْفِرَةً حَتْما )：
خدایا من را ببخش به خاطر دعایی که درباره‌ی آن‌ها کردم و ببخش آن‌ها را به خاطر نیکی‌ای که به من کردند و به مغفرتی که قطعی است.
( وَ ارْضَ عَنْهُمَا بِشَفَاعَتِى لَهُمَا رِضًى عَزْما، وَ بَلِّغْهُمَا بِالْكَرَامَةِ مَوَاطِنَ السَّلامَةِ )：
خدایا به خاطر شفاعت من از آن‌ها راضی شو، یک رضایت قطعی.