نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

علامه طبرسی در کتاب «مجمع البیان» در تفسیر سوره‌ی توحید، روایت زیر را از کتاب «توحید صدوق» آورده است:«امام علی -علیه السلام- فرمودند: یك شب قبل از جنگ بدر، خضر -علیه‌السلام- را خواب دیدم و به او گفتم: چیزى به من بیاموز كه با آن بر دشمنان، نصرت داده شوم.گفت: بگو: «یا هُوَ یا مَن لا هُوَ إلاّ هُوَ»، اى او! اى آن كه اویى جز او نیست!چون صبح شد، آن را براى پیامبر خدا باز گفتم.پیامبر فرمودند: اى على! اسم اعظم به تو آموخته شده است؛ در روز بدر، پیوسته این جمله بر زبانم بود». حاج‌آقا: این ذکر آقای بهاالدینی بود؛ «يَا مَنْ لَا هُوَ إلَّا هُو». اگه آدم این رو با اعتقاد بگه، کارگشا است. ذکر «یا عالِمُ الغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ» را قبل از منبرتون صد و یک مرتبه بگید. می‌بینید در منبر چه مطالبی را متوجه می‌شید که قبل از منبر متوجه نمی‌شدید. قبل از درس بگید. یک موقعی که می‌خواید مباحثه کنید یا درس دارید، این رو بگید، امتحان کنید: «یا عالِمُ الغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ» این ذکرها، برای مومن نیرو است. مومن باید با این‌ها کار انجام بده. شخصی تعریف می‌کرد و می‌گفت که خدمت آقای تبریزی رفتم و گفتم؛ آقا من بدهی دارم، بدهی من هم زیاده، مبلغش را گفتم. مثلا دویست هزار تومنه، آقای تبریزی اشاره‌ای کرد و بیست هزار تومان به من دادند. من ناراحت شدم. یک هفته گذشت، آقایی رو دیدم و به من ذکری یاد داد. دوباره رفتم و جلوی آقای تبریزی نشستم‌، این ذکر را گفتم و عرض کردم که آقا! من دویست هزار تومان می‌خوام. دویست هزار تومان داد‌‌! این قدرت مومن است! دارن به مومن قدرت می‌دن. خیلی وقت‌ها شما همه‌ی این‌ها رو بلدید، اما به وقتش، اصلا یادتون می‌ره. مثلا همین دعای بعد از نماز واجب رو یک مدتی آدم خونده ولی بعد یادش می‌ره. اصلا پاک می‌کنند. دعایی که بعد از سجده، دست رو بر مواضع سجده‌ خود می‌مالی و دست روی پیشانی‌‌ات هم می‌کشی و می‌گویی: «اللّٰهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ، لَاإِلٰهَ إِلّا أَنْتَ، عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهادَةِ، الرَّحْمٰنُ الرَّحِيمُ . اللّٰهُمَّ أَذْهِبْ عَنِّي الْهَمَّ، وَالْحَزَنَ، وَالْغِيَرَ، وَالْفِتَنَ، مَا ظَهَرَ مِنْها وَمَا بَطَنَ» (مفاتیح‌الجنان/ باب اعمال شب و روز)آدم یادش می‌ره. ولی این چه دعای عظیم‌الشانی است! چه دعای عجیبی است! دعای رفع حزن و غمه. دعا می‌کنیم: خدایا!حزن و فتنه‌ها را از من بردار. خب! آدم یادش می‌ره. یادش می‌ره، یعنی چی؟ یعنی مشغول اموری شده، فکر می‌کنه اون‌ها خیلی باارزشه، در نتیجه، این باارزش‌ها رو از اون می‌گیرن و می‌گن برو دنبال کارت! رفقا! حرف من را خوب متوجه بشید. اشتباه متوجه نشید. اگه اشتباه متوجه شدید، تقصیر خودتون هست؛ شما روضه برو. ده ساعت تو روضه بشین. سراغ کار و درس هم نرو. هیچ کاری نکن. فقط روزی، ده ساعت روضه برو، روزت رو بر این بنا بذار. یک سال فقط روزی ده ساعت تو روضه بشین. حالا یا خودت روضه بخونی یا توی حسینیه برات روضه بخونن. یک سال! تمام مایحتاجی که به اوحدی(به معدود افرادی) و کمّلین(مردمان دانا و فاضل) از علما دادن، به تو هم می‌دهند. ولی مگه می‌ذارن که تو همچین کاری بکنی! میگن نه فلان چیز هم مهمه، مباحث فقهی مهمه و… اما با یک روضه همه این‌ها به دست می‌یاد. بله همه این‌ها!