تمام برنامه با خود خداست. ببینید خیلی ساده، یه موقع آدم دنبال برون‌رفت هست، می‌خواد از یه چیزی فرار کنه، هیچ موقع از چیزی فرار نکنید، بلکه بایستید، در ایستادن‌تون عجز و ناراحتی هست، دعا و توسل بلدید. مثلا یه موقع کربلا می‌ریم یا یه جایی می‌ریم که می‌گن خطرناکه و من می‌بینم انگشترها و حرزهام همرام نیست، اون لحظه برام کیف عالمه، حالا دیگه خود خداست، حرز می‌خوام چی کار کنم؟! یعنی خدای متعال در هر آن و هر لحظه خداست و از خدایی که نمی‌افته. یعنی این‌طور نیست که الان ما توی زمانیم و ماشین داره می‌ره، نه! بلکه برای خدا که زمان نیست، این حادثه برای تو هست و برای خدا برعکسه.