امام حسن -علیه‌السلام- به خاطر وظیفه‌ی امامت خود هر روز پای منبر معاویه-لعنة‌الله‌علیه- می‌نشستند و طرفدارهای معاویه-لعنة‌الله‌علیه- به دفاع از او حرف می‌زدند، یک روز امام حسین و حضرت ابالفضل-علیهماالسلام- آمدند ببینند در آن‌جا چه خبر است، دیدند آن فرد منبری از اول تا آخر در حال لعن امیر‌المومنين-علیه‌السلام- است؛ امام حسین -علیه‌السلام- عصبانی شدند و رفتند که منبری را پایین بیاورند، امام حسن-علیه‌السلام- دست ایشان را گرفتند و حضرت-علیه‌السلام- نشستند، امام حسن-علیه‌السلام- فرمودند به او کاری نداشته باش، این دفعه عباس-علیه‌السلام- بلند شدند که بروند، امام حسن-علیه‌السلام- دست ایشان را هم گرفتند؛ امام حسین-علیه‌السلام- نتوانستند طاقت بیاورند و به حضرت ابالفضل -علیه‌السلام- فرمودند بلند شو تا برویم، در واقع جای ما این‌جا نیست و به بیرون مسجد رفتند؛ آن‌جا امام حسین-علیه‌السلام- خطاب به حضرت اباالفضل-علیه‌السلام- فرمودند ای کاش! من قلب برادرم حسن را داشتم، او چه‌قدر تحمل دارد! ببینید اقتضای اسلام این است؛ لذا یک راه حسنی درست شد.