نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

مصیبتی که حضرت آدم بر آن گریست و به جبرئیل فرمود : برادرم جبرئیل ، فی ذکر الخامس ینکسر قلبی و یسیل عبرتی . وقتی پنج تن را یاد می کنم و به نام حسین می رسم ، دلم شکسته و اشکم جاری می گردد . جبرئیل گفت : این فرزندت دچار مصیبتی خواهد شد که تمام مصیبت ها در نزد آن کوچک است ، او را لب تشنه و غریبانه، یکه و تنها ،درحالی که هیچ یار و یاوری ندارد به شهادت می رسانند، ای آدم ! اگر او را می دیدی که چگونه واعطشاه می گوید و از بی یاوری خود ناله می کند و تشنگی چنان بر او فشار می آورد که زمین و آسمان در نظرش تیره و تار میگردد و کسی او را پاسخ ندهد مگر با شمشیر،پاسخی مرگبار و مهلک ، دشمنان خیام او را غارت کنند و سر مطهر او و یارانش را همراه با حرمش در شهرها بگردانند… مصیبتی که حضرت نوح ، هنگام عبور از سرزمین کربلا گوشه ای از آن را درک کرد و خوف و وحشت او را فرا گرفت و به خداوند عرض کرد : پرودگارا ! هیچ جای دنیا برای من چنین ترس و وحشتی پیش نیامده، خداوند به او وحی کرد ، که اینجا محل شهادت حسین علیه السلام است . مصیبتی که حضرت ابراهیم را بیمار و ضعیف کرد « فقال إنی سقیم » « و جزع ابراهیم لذلک و توجع قلبه » خداوند به او فرمود : بخاطر جزع و عزاداریت بر حسین علیه السلام از ذبح اسماعیلت گذشتم و بالاترین ثواب اهل مصیبت را برای تو در نظر گرفتم .و ذلک قول الله عزوجل : « و فدیناه بذبح عظیم » فبکی آدم و جبرئیل بکاء الثکلی . مصیبتی که وقتی حضرت موسی از خداوند درخواست بخشش برای گناهکاری از بنی اسرائیل نمود ، خطاب از مصدر جلال الهی آمد : که هر کس از من بخشش بخواهد از او می گذرم ، مگر قاتل حسین ، همان حسینی که پس از شهادتش ، اسب او رمیده و فریاد میکشد و همهمه می کند و می گوید : الظلیمة الظلیمة من اُمة قتلت ابن بنت نبیها . ای موسی ! بدن او بر ریگ بیابان بی غسل وکفن بماند و خیامش غارت و حرمش اسیر شوند . ای موسی !کودکانشان از تشنگی هلاک شوند و بزرگانشان (از شدت عطش) پوستشان جع شده و هر چه استغاثه کنند کسی آنها را یاری نکند . داغی که ذکریای پیامبر بخاطر آن از خداوند درخواست نمود ،فرزندی به او عنایت کند و محبت این فرزند را در دل او زیاد کند ، سپس آن حضرت را به مصیبت فرزند مبتلا کند تا در غم و مصیبت رسول اکرم در فراق حسینش شریک گردد ، پس خداوند به او یحیی را عنایت فرمود . مصیبتی که وقتی فقط خبر آن به پیغمبر اکرم صلوات الله علیه رسید ،دست علی علیه السلام را گرفت و او را به گوشه ای برد و هر دو درتنهایی وخلوت مشغول عزادای بر این بلای عظمی شدند به طوری که جبرئیل بر آن دو نازل شد و از ایشان تعهد صبر بر این مصیبت را گرفت . مصیبتی که آنقدر بر زهرای مرضیه سنگین آمد که این آیه نازل شد و هنگامی که صدیقه طاهره سلام الله علیها به زیارت فرزندش حسین می رود ،چنان ناله و فریاد می کشد که تمام فرشتگان آسمان از روی دلسوزی به گریه افتند و آرام نگیرند تا پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله نزد ایشان آید و می فرماید : دخترم ! اهل آسمانها را به گریه در آوردی ، آنها را از تسبیح و تقدیس باز داشتی ،پس گریه را تمام کن .« فحملته اُمه کُرها و وضعته کرها » .