روایت: عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَنْ أَرَادَ اللَّهُ بِهِ الْخَيْرَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ حُبَ الْحُسَيْنِ ع وَ حُبَّ زِيَارَتِهِ وَ مَنْ أَرَادَ اللَّهُ بِهِ السُّوءَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ بُغْضَ الْحُسَيْنِ وَ بُغْضَ زِيَارَتِهِ (كامل الزيارات، النص، ص: 142). ترجمه: كسى كه خداوند خير را براى او اراده كرده باشد، در قلبش محبّت امام حسين-علیه السلام- را قرار میدهد و در دلش محبت زيارت آن حضرت را مىاندازد و كسى كه خداوند سوء و بدى را برايش بخواهد، در قلبش بغض حضرت و زیارتش را قرار میدهد. ما نمی دانیم چه چیزی، آن خیری که خدا میخواهد به یک نفر بدهد. امام میفرماید این خیر، حب امام حسین-علیه السلام- است. امام صادق -علیه السلام- فرمود: اگر میخواهید شیعه ما را بشناسید، در مقابلش نام امام حسین- علیه السلام- را ذکر کنید؛ اگر قلبش نسبت به حضرت معطوف و محزون شد، معلوم میشود که ایمانش ناب است. زیرا این هدیه خداست. خدا اگر بخواهد برای یک نفر اراده سوء کند، تعارف ندارد و این کار را میکند. خدا این نعمتها را نه بهخاطر اینکه ما لایق هستیم، به ما داده است؛ بلکه فقط بهخاطر اراده خودش، به ما عطا کرده و به دشمنان اهل بیت- علیهم السلام- نداده است. ما نسبت به اهل بیت- علیهم السلام-، محبت داریم و دشمن، بغض دارد؛ ما از این محبتمان بهره میبریم؛ ولی بغض دشمن، به ضرر اوست.