نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

امام باقرعلیه السلام: «وَ عَنْهُمْ عَنْ أَحْمَدَ عَنْ أَبِي عَلِيٍّ الْوَاسِطِيِّ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبَانٍ عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ: لَوْ أَنَّ رَجُلًا أَحَبَّ رَجُلًا لِلَّهِ لَأَثَابَهُ اللَّهُ عَلَى حُبِّهِ إِيَّاهُ وَ إِنْ كَانَ الْمَحْبُوبُ فِي عِلْمِ اللَّهِ مِنْ أَهْلِ النَّارِ- وَ لَوْ أَنَّ رَجُلًا أَبْغَضَ رَجُلًا لِلَّهِ لَأَثَابَهُ اللَّهُ عَلَى بُغْضِهِ وَ إِنْ كَانَ الْمُبْغَضُ فِي عِلْمِ اللَّهِ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ.»( وسایل الشیعه ج۱۶. ص۱۸۴)می دانی یعنی چه؟ یعنی حب و بغض این طور است، شما می‌دانی کسی که طرفدار عمر است خدا به او بغض دارد، اگر این فرد را طرف‌دار عمر فرض کنیم چون یک چیزی از او شنیدید او را لعن می‌کنید به خاطر اینکه می‌دانی او دشمن خداست و خدا چنین کسی را دوست ندارد و کاری هم با او ندارد. انسان باید مومن را دوست داشته باشد ، ملاک باید حب باشد. نسبت به دشمنان خدا هم باید بغض داشته باشیم.ملاک‌ حب هست و من باید کسی که این ملاک را دارد، دوست داشته باشم و کسی که ملاکات بغض در او هست او را دشمن بدارم. خدا هم به این ملاک درجه‌ی مرا بالا می‌برد تا برسد به آنجایی که واقعا ًیک نفر را دوست داری و خدا هم دوستش دارد. من قلباً همه‌ی رفقای جلسه را دوست دارم و به خاطر خدا یک سر سوزن بی‌محبتی از آنها در دلم نیست و این را سرمایه‌ی خودم می‌دانم و یک سر سوزن هم از دشمن‌های اهل بیت، محبت در دلم ندارم و این سرمایه‌ی ماست، آدم باید این را در وجود خودش تند تند تازه بکند چون خدا این را برایش سرمایه قرار داده است.