نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

روحانیت و مردم

سوالبین روحانیت و مردم است فاصله ای است در رابطه و رفتار ؛ به جدیت حضرت امام رحمة الله علیه اشاره کردند و با پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم مقایسه کردند که در روایت آمده ایشان متبسم بودند؛
بعد سؤال کردند در حالیکه به اخلاق خوش سفارش شده و نیاز افراد به علما هم مفید است و لی به ندرت از علما خنده و گشاده رویی مشاهده می شود ؟
روحانیت چنین وظیفه ای ندارد ، چنین وظیفه ای به عهده ی روحانیت نیست.
شما وقتی می روید پیش پزشک ، آیا پزشک باید به شما بخندد ؟! او باید شما را معالجه کند.
وقتی پیش روحانی می روی باید از قیامت برای شما بگوید بترسی ، باید از تقوا بگوید ، باید از خشوع بگوید ، ولی دلسوزانه ، با محبت ، با احترام.
ما که نمی خواهیم دلقک درست کنیم.
بله این چیزهایی است که الان جا انداختند ( بین مردم ) ، الان درست کردند ؛
شادمانی ، برخورد فلان ، خیلی از این چیزها اصلا برای ما نیست.
بعد هم شما روحانیت را که می بینید ، وقتی نمی خواهد کلاه سرت بگذارد ، امانت دار است ، دلسوز است ، ناراحت است از اینکه شما گمراهی ، همین کافی است دیگر.
این بالاترین مهربانی و خوش برخوردی است.
اگر یک نفر آمد دلقک بازی درآورد ، خنده کرد ، جیب شما را زد ، خوب است ؟!
نه این نیست.
گرچه اینکه در روایات ما ،این ها سفارش شده، که فرد خوش اخلاق باشد ، خوش برخورد باشد ،عبوس نباشد ، همه ی این ها را گفته.
حضرت در یک تعبیری در روایت دارد که ：شما از کسی که عصبانی است و حکمت پیش اوست ، بروید و حکمت را بگیرید ، به عصبانیتش کار نداشته باشید ، به خلقش کار نداشته باشید ، حکمت پیش اوست.
ما استاد داشتیم سرِ ما داد می زد ، سکوت می کرد ، یک هفته اصلا حرف نمی زد و ما با سکوتش باید میفهمیدیم که چه می گفت.
قرار است عقل زياد شود ، نه اینکه نفس متورم شود
این مقدار واضح است ،
ولی آن مقدار را باید در نظر بگیرید که ما با روحانیت چه کار داریم ؟
می خواهیم هدایت شویم.
می خواهیم راه خدا را به ما نشان دهد.
راه خدا یک امر جدی است ، شوخی بردار نیست ، با خنده و گرم گرفتن هم حل نمی شود ، با ماست مالی کردن و اینکه یک جوری بخواهد کنار بیاید حل نمی شود.
از آن طرف هم نمی گوییم باید خشن باشد ، عبوس باشد.
ولی شما برو مطلبت را دریافت کن ، ارتباطت را برقرار کن ،مایحتاجت را بگیر. شما نیاز داری نزد یک عالم بروی ، او نیاز ندارد که پیش شما بیاید ! برو زانو بزن ، آنچه را که مایحتاج است ، بگیر.