نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

فراز5-4

فراز 5و4
«فَإِذَا أَوْرَدْتَهُ عَلَيْنَا وَ أَنْزَلْتَهُ بِنَا فَأَسْعِدْنَا بِهِ زَائِراً، وَ آنِسْنَا بِهِ قَادِماً، وَ لَا تُشْقِنَا بِضِيَافَتِهِ، وَ لَا تُخْزِنَا بِزِيَارَتِهِ، وَ اجْعَلْهُ بَاباً مِنْ أَبْوَابِ مَغْفِرَتِكَ، وَ مِفْتَاحاً مِنْ مَفَاتِيحِ رَحْمَتِكَ.» ( ۴ )

«پس آن‌گاه که آن‌را بر ما وارد کنی و فرود آوری ما را از دیدارش سعادتمند گردان و با ان از راه رسیده ما را آرامش بخش و ما در میزبانی او به تحمل زحمت وامدار و با دیدار او سرافکنده مکن و مرگ را بابی از ابواب آمرزش خود و کلیدی از کلیدهای رحمت خویش قرار ده.»
مرگ، دو چهره دارد یک روی آن شقاوت و دیگری سعادت است. امام-علیه‌السلام- مرگ را محور قرار داده و با موت می‌خواهد آرزو را قلع و قمع کند. چگونه موت چنین قدرتی دارد و چگونه خوشایند می‌شود؟ در این فراز چهارم دعا می‌فرماید: خداوندا موت به گونه‌ای بیاید که ما سعادت خودمان را در آن ببینیم.
گاهی همین مشهد رفتن برای ما نکبت می‌شود(دعوا می‌شود و …) و گاهی هم تشرف حاصل می‌شود. فردی را دیدم که کربلا رفت و (بخاطر مشکلاتی که برایش پیش آمد) از دین بیرون رفت زیرا به امام حسین-علیه‌السلام- بی‌احترامی کرد.
ما باید به موت اُنس بگیریم و خدا نکند که دچار شقاوت شویم
( وَ اجْعَلْهُ بَاباً مِنْ أَبْوَابِ مَغْفِرَتِكَ، وَ مِفْتَاحاً مِنْ مَفَاتِيحِ رَحْمَتِكَ)：
.گاهی با فقر و مریضی درها باز می‌شود.( فردی هنگام احتضار برای این‌که شیطان لوسترش را نشکند به او ایمان آورد).

«أَمِتْنَا مُهْتَدِينَ غَيْرَ ضَالِّينَ، طَائِعِينَ غَيْرَ مُسْتَكْرِهِينَ، تَائِبِينَ غَيْرَ عَاصِينَ وَ لَا مُصِرِّينَ، يَا ضَامِنَ جَزَاءِ الْمُحْسِنِينَ، وَ مُسْتَصْلِحَ عَمَلِ الْمُفْسِدِينَ.» ( ۵ )
«و در حالی ما را بمیران که هدایت یافته باشیم نه گمراه، و با خرسندی تو را اطاعت کرده باشیم و توبه‌کنندگانی باشیم که دوباره گناه نکرده و بر گناه پافشاری نکرده باشیم، ای که پاداش نیکوکاران را ضمانت کرده‌ای و از فسادکنندگان اصلاح کارهایشان را خواهانی.»

خداوند ضامن جزای محسنین است تا هدر نرود.