فراز64
فراز 64«اللّهُمّ وَ صَلّ عَلَى أَوْلِيَائِهِمُ الْمُعْتَرِفِينَ بِمَقَامِهِمُ، الْمُتّبِعِينَ مَنْهَجَهُمُ، الْمُقْتَفِينَ آثَارَهُمُ، الْمُسْتَمْسِكِينَ بِعُرْوَتِهِمُ، الْمُتَمَسّكِينَ بِوِلَايَتِهِمُ، الْمُؤْتَمّينَ بِإِمَامَتِهِمُ، الْمُسَلّمِينَ لِأَمْرِهِمُ، الْمُجْتَهِدِينَ فِي طَاعَتِهِمُ، الْمُنْتَظِرِينَ أَيّامَهُمُ، الْمَادّينَ إِلَيْهِمْ أَعْيُنَهُمُ، الصّلَوَاتِ الْمُبَارَكَاتِ الزّاكِيَاتِ النّامِيَاتِ الْغَادِيَاتِ الرّائِحَاتِ.» (64)
«خداوندا درود فرست بر دوستان امامان كه معترف به مقام والاى آن‌هايند و راه آن‌ها را مىپيمايند و در پى آثار آن‌ها مىروند و به ريسمان محكم آنان چنگ مىزنند و دست بر رشته‌ی ولايت آنان دارند و امامت آن‌ها را پذيرفتهاند و تسليم اوامر آن‌ها هستند و در طاعت آن‌ها مىكوشند و در انتظار روز حكومت آن‌ها هستند و چشم اميد به سوى آنان دارند، درودهائى مبارك و پاك و فزاينده در بامداد و شامگاه.»
«اللّهُمّ وَصَلّ عَلَى أَولِيَائِهِمُ المُعتَرِفِينَ بِمَقَامِهِمُ» خدایا! صلوات فرست بر کسانی که دنباله‌رو ائمه-علیهم‌السلام- هستند، ایشان را قبول کرده‌اند و به مقامشان اعتراف دارند.
«المُتّبِعِينَ مَنهَجَهُمُ» نه فقط این‌که محب هستند، بلکه تبعیّت دارند. راه ائمه-علیهم‌السلام- را تنها راه می‌دانند، چون وقتی کسی تابع منهج شد، نمی‌تواند تابع دو منهج باشد. منهج یعنی راه، نهج‌البلاغه یعنی راهی که راه روشن است. کسانی که منهج اهل‌بیت-علیهم‌السلام- را منهج درست می‌دانند، از آن تبعیّت هم می‌کنند.
«المُقتَفِينَ آثَارَهُمُ» کلمه‌ی «مُقتَفِينَ» از ریشه‌ی قَفَیَ است، یعنی پا جای پا گذاشتن؛ یعنی وقتی فرد پا را بر می‌دارد، درست در جایی می‌گذارد که راهنمایش گذاشته است. وقتی گفته می‌شود از قفا بیا، به همین معناست. اینها کسانی هستند که هر عملی را که معصوم انجام می‌دهد، درست می‌دانند، پا جای پای معصوم می‌گذارند.
«المُستَمسِكِينَ بِعُروَتِهِمُ» اصلاً این افراد فقط به معصومین-علیهم‌السلام- متمسک می‌شوند، مثل کسی که در حال غرق شدن طنابی پیدا کرده است و همان را محکم نگه داشته است.
«المُتَمَسّكِينَ بِوِلَايَتِهِمُ» به ولایت تمسک دارند. این تمسک از درون است، یعنی اتصال حقیقی است. ولایت یک امر بیرونی نیست، از درون است.
«المُؤتَمّينَ بِإِمَامَتِهِمُ» معتقدند که معصومین-علیهم‌السلام- هر چه بگویند درست است. هر جا امام می‌رود، اینها هم می‌روند، هر چه امام می‌گوید، اینها هم می‌گویند، امر و نهی معصومین-علیهم‌السلام- را سرلوحه‌ی کار خویش قرار می‌دهند.
«المُجتَهِدِينَ فِي طَاعَتِهِمُ» تمام تلاششان این است که افکار و گفتار و رفتارشان مطابق اهل‌بیت-علیهم‌السلام- باشد.
«المُنتَظِرِينَ أَيّامَهُمُ» ذوق و شوقشان این است که ایّام اهل‌بیت-علیهم‌السلام- برسد، مثلاً منتظر است زمانی برسد که به مشهد برود. زمانی برسد که زمان ظهور حضرت حجه-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- برسد. منتظر این است که به روضه برود، زیارت جامعه بخواند. منتظر فرصتی است که کاری برای اهل‌بیت-علیهم‌السلام- انجام دهد.
«المَادّينَ إِلَيْهِم أَعيُنَهُمُ» چشم از اهل‌بیت-علیهم‌السلام- بر نمی‌دارند. یعنی مترصّد کلام امام‌اند. وقتی کسی می‌گوید قال الصادق-علیه‌السلام- حواسشان را جمع می‌کنند که این شخص می‌خواهد از امام حدیث بخواند. دقیقاً مثل زمانی که امام معصوم-علیه‌السلام- نشسته است و می‌خواهد دهان مبارک خود را باز کند و کلامی بگوید؛ این امر چه‌قدر مهم است!
اعتقاد بنده این است که روایاتی که به گوش ما می‌رسد، بر اساس نیاز ماست، همین‌طور بی‌برنامه نیست! یعنی روایتی که امروز خوانده شده نیاز ما بوده است و باید به گوش ما می‌رسید.