نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

معنای شرک

❓سوال: در تعالیم دینی ما، به شدت از شرک نهی شده و شرک را این‌طور معنا کرده‌اند که انسان  به کسی غیر از خدا امید داشته باشد  و از کسی غیر از خدا طلب کند. با این توصیف پس چرا ما از همدیگر حاجت می‌خواهیم و کارهای‌مان را به همدیگر ارجاع می‌دهیم؟

👈پاسخ: «وابتغوا الیه الوسیله»، شرک به این معناست که شما کسی را مانند خدا موثر بدانید؛ اگر چنین شانی برای فردی قائل شدید، یعنی برای خدا شریک قائل شده اید، ولی اگر خودِ خدا بگوید از این  استفاده کن، از آن استفاده کن، شرک نیست. خداوند این امر را برای ما در دنیا قرار داده است. وقتی راجع به پیغمبری صحبت می‌کند، اشاره به این است که نصرت تو با همین مردم است، همین مردم می‌خواهند تو را نصرت کنند، پس خدا این را شرک تلقی نکرده است. شرک آن است که شما آن موجود را مستقلا صاحب اثر بدانید، هم عرضِ خدا قرار دهید، بگویید خدا مؤثر است، این هم مؤثراست. ولی ما به این امر قائل نیستیم، ما می گوییم انبیاء، اولیاء و اوصیاء از طرف پروردگار آمدند، قدرت‌شان هم از طرف خداست، خدا این قدرت را به آن‌ها داده است؛ مثل موسی-علیه‌السلام-، موسی-علیه‌السلام- از طرف خدا قدرت دارد، عیسی-علیه‌السلام- از طرف خدا قدرت دارد مرده را زنده کند. وقتی خدا به آن‌ها این قدرت را داده، برای خودشان نیست. لذا ما مبدأ قدرت را خودِ خدا می دانیم و این را شرک قلمداد نمی‌کنیم.