نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

فراز17

فراز ۱۷«وَ لَوْ دَلَّ مَخْلُوقٌ مَخْلُوقاً مِنْ نَفْسِهِ عَلَى مِثْلِ الَّذِي دَلَلْتَ عَلَيْهِ عِبَادَكَ مِنْكَ كَانَ مَوْصُوفاً بِالْإِحْسَانِ، وَ مَنْعُوتاً بِالامْتِنَانِ، وَ مَحْمُوداً بِكُلِّ لِسَانٍ، فَلَكَ الْحَمْدُ مَا وُجِدَ فِي حَمْدِكَ مَذْهَبٌ، وَ مَا بَقِيَ لِلْحَمْدِ لَفْظٌ تُحْمَدُ بِهِ، وَ مَعْنًى يَنْصَرِفُ إِلَيْهِ.»(۱۷)
«اگر آفریده‌ای آفریده‌ی دیگر را به آن‌چه تو بندگانت را از جانب خود هدایت نمودی راهنمایی می‌کرد، محسن و بخشنده‌اش می‌خواندند و به هر زبانی به ستایشت برمی‌خواستند، پس سپاس تو راست چندان که راهی در سپاس تو باشد، و چندان که کلمه‌ای که تو به آن ستایش شوی و معنایی که به سپاس تو باز گردد برای سپاس و ستایش تو باقی است.»

اگر همین راهنمایی که تو برای یک بنده داری, یک بنده در حق دیگری می‌داشت, احسان و امتنان دانسته می‌شد. (حال آن‌که همه هدایت‌ها از جانب توست).