فراز12-10
فراز12-10«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ فَرِّغْ قَلْبِى لِمَحَبَّتِكَ، وَ اشْغَلْهُ بِذِكْرِكَ، وَ انْعَشْهُ بِخَوْفِكَ وَ بِالْوَجَلِ مِنْكَ، وَ قَوِّهِ بِالرَّغْبَةِ إِلَيْكَ، وَ أَمِلْهُ إِلَى طَاعَتِكَ، وَ أَجْرِ بِهِ فِى أَحَبِّ السُّبُلِ إِلَيْكَ، وَ ذَلِّلْهُ بِالرَّغْبَةِ فِيمَا عِنْدَكَ أَيَّامَ حَيَاتِى كُلِّهَا»( ۱۰ )
«بارالها، بر محمد و آل او درود فرست، و دلم را برای محبت خودت تهی گردان، و آن را به یاد خودت مشغول ساز و با ترس و بیم از خودت شادابی بخش و با رغبت به خودت نیرومندش گردان و به طاعت خود مشتاقش ساز و به محبوب‌ترین راه‌ها وادارش و آن را در تمام زندگانیم با رغبت و میل به آن‌چه نزد توست رام و مطیع گردان.»
(اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ فَرِّغْ قَلْبِى لِمَحَبَّتِكَ)：
خدایا، خیلی چیزها داخل قلب من هست همه‌ی آن‌ها را بیرون بریز و به من فراق بده، محبت خودت را به من بده و از محبت سیرم کن که اگر محبت تو بیاید همه چیز حل می‌شود.
(وَ اشْغَلْهُ بِذِكْرِكَ)：
مرا مشغول به ذکرت کن، یا حسین بگویم، یا زهرا بگویم.
(وَ انْعَشْهُ بِخَوْفِكَ)：
به من خوفی بده تا خدا ترس بشوم و از تو بترسم.
(وَ بِالْوَجَلِ مِنْكَ)：
تا با تو باشم و رغبت به تو پیدا کنم.
(وَ قَوِّهِ بِالرَّغْبَةِ إِلَيْكَ)：
میل دارم وظیفه‌ام را نسبت به تو ای خدا انجام بدهم. آرزویش این است نماز شب بخواند و کار خیر بکند.
(وَ أَمِلْهُ إِلَى طَاعَتِكَ، وَ أَجْرِ بِهِ فِى أَحَبِّ السُّبُلِ إِلَيْكَ)：
جوری شود که من را به بهترین راه‌های تقرب مشغول کنی. نمازی یاد می‌گیرد، روی لبش ذکر است و خدا مهرش را به او یاد می‌دهد.
( وَ ذَلِّلْهُ بِالرَّغْبَةِ فِيمَا عِنْدَكَ أَيَّامَ حَيَاتِى كُلِّهَا)：
سراغ هیچ‌کس جز خدا نمی‌رود و همه‌ی حواسش به خداست.
«وَ اجْعَلْ تَقْوَاكَ مِنَ الدُّنْيَا زَادِى، وَ إِلَى رَحْمَتِكَ رِحْلَتِى، وَ فِى مَرْضَاتِكَ مَدْخَلِى، وَ اجْعَلْ فِى جَنَّتِكَ مَثْوَاىَ، وَ هَبْ لِى قُوَّةً أَحْتَمِلُ بِهَا جَمِيعَ مَرْضَاتِكَ، وَ اجْعَلْ فِرَارِى إِلَيْكَ، وَ رَغْبَتِى فِيمَا عِنْدَكَ، وَ أَلْبِسْ قَلْبِىَ الْوَحْشَةَ مِنْ شِرَارِ خَلْقِكَ، وَ هَبْ لِىَ الْأُنْسَ بِكَ وَ بِأَوْلِيَائِكَ وَ أَهْلِ طَاعَتِكَ»( ۱۱ )
«پروای خودت را توشه‌ام از دنیا کن، حرکت مرا به سوی رحمتت متوجه ساز، مرا در منزل خشنودیت وارد نما، وجایگاهم را بهشت خودت قرار بده و به من نیرویی عطا کن که با آن همه‌ی خشنودی تو را بدست آورم و گریزم را به سوی خودت و میل و رغبتم را به آن‌چه نزد توست قرار ده، لباس وحشت از آفریدگان شریرت را بر قامت دلم بپوشان، انس با خودت و دوستان و اهل طاعتت را به سوی من عطا فرما.»
(وَاجْعَلْ تَقْوَاكَ مِنَ الدُّنْيَازَادِى)：
تقوی توشه‌ی من باشد.
( وَ إِلَى رَحْمَتِكَ رِحْلَتِى)：
و کوچ من به طرف رحمت خدا باشد.
( وَ فِى مَرْضَاتِكَ مَدْخَلِى)：
محل ورودم جایی باشد که تو راضی و خشنود هستی
( وَ اجْعَلْ فِى جَنَّتِكَ مَثْوَاىَ )：
و محل استقرارم بهشت باشد.
( وَ هَبْ لِى قُوَّةً أَحْتَمِلُ بِهَا جَمِيعَ مَرْضَاتِكَ)：
به من یک ظرفیتی بده که همه‌ی پهنای رضایت تو را جمع کنم.
در کرمان آبشاری بود یک لحظه متوجه شدم که آن‌جا آب نیست علم است! و متصل به ولی عصر-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- است. اگر علم خدایی توسط حضرت به تو خورانده شود چیز دیگریست، خدا می‌تواند کاری کند که همه‌ی علم در وجودت باشد.
( وَ اجْعَلْ فِرَارِى إِلَيْكَ)：
آدم اهل فرار است، ممکن است به هر طرفی فرار کند گاهی به پشت سر و گاهی رو به سمت جلو، ولی اگر فرارش را با سرعت و به سمت خدا قراردهد؛ آن‌وقت فرار سریع به سمت خدا تصور پیدا می‌کند.
(و رَغْبَتِى فِيمَا عِنْدَكَ)：
رغبت در این‌ها باشد. الان بازار غذا روی بورس است با این‌که یک شکم و یک معده بیشتر نیست! طنابی هم بین رغبت و شکم وجود ندارد اما شکم رغبت ایجاد می‌کند! خدایا میل را در قرآن خواندن ببر، بعد یک‌سال نمی‌شود که خدا همه چیز به تو می‌دهد.
( وَ أَلْبِسْ قَلْبِىَ الْوَحْشَةَ مِنْ شِرَارِ خَلْقِكَ)：
قلبش طوری هست تا یک نامیزان می‌بیند بهم می‌خورد، حتی پشت تلفن هم می‌فهمد طرف نامیزان است.
(وَ أَهْلِ طَاعَتِكَ)：
اولیا را شناسایی می‌کند و تا به آن‌ها نرسد رها نمی‌کند.
«وَ لا تَجْعَلْ لِفَاجِرٍ وَ لا كَافِرٍ عَلَيَّ مِنَّةً، وَ لا لَهُ عِنْدِى يَدا، وَ لا بِى إِلَيْهِمْ حَاجَةً، بَلِ اجْعَلْ سُكُونَ قَلْبِى وَ أُنْسَ نَفْسِى وَ اسْتِغْنَائِى وَ كِفَايَتِى بِكَ وَ بِخِيَارِ خَلْقِكَ»( ۱۲)
«چنان مکن که فاجر یا کافری بر من منتی داشته یا به من نعمتی داده یا من به او نیازی داشته باشم، بلکه آرامش دل و الفت جان و بی‌نیازی و کفایتم به تو و به برگزیدگان و نیکان خلق تو بسته باشد.»
( وَ لا تَجْعَلْ لِفَاجِرٍ وَ لا كَافِرٍ عَلَيَّ مِنَّةً)：
کسانی که کافرند، آن‌هایی که بیچاره‌اند و ائمه-علیهم‌السلام- را اذیت کردند.
(وَ كِفايَتِى بِكَ وَ بِخِيَارِ خَلْقِكَ )：
اول و آخر امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- است. اگر حواله بدهد همه‌ی امور اصلاح می‌شود.