نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

خیررسانی به مومنان

سوال: مطالب فراوانی در روایات اهل‌بیت-علیهم‌السلام- درباره‌ی رسیدگی به مؤمنان وجود دارد و این که ملاقات مؤمنان زیارت اهل‌بیت-علیهم‌السلام- است و هدیه دادن به آن‌ها، هدیه دادن به اهل‌بیت-علیهم‌السلام- است و … . این‌جا دو سوال مطرح است: یکی این‌که آیا مراد از این مؤمن، صرفا شیعه‌ی دوازده امامی است یا این که باید درجات خاصی از تقوا را هم داشته باشد؟ دوم این که وقتی در نیازمند واقعی بودن یک نفر شک داریم، آیا به او کمک کنیم یا نه؟

جواب: مؤمن یعنی کسی که سنی و کافر و مسیحی … نباشد؛ همین شیعیانی که در اطراف‌مان هستند مؤمن محسوب می‌شوند. درجات افراد را ما نمی‌دانیم؛ هیچ شک نکنید که ممکن است این‌جا فردی باشد که مقامش از سلمان و آقای بهجت-رحمه‌الله‌علیه-  بالاتر است. درباره‌ی شک در مستحق بودن افراد هم باید توجه کنید که اگر همیشه این شک را دارید و انفاق نمی‌کنید، علامت مریض بودن شماست؛ اما اگر به طور موردی شک می‌کنید؛ مثلا از بیست نفری که به شما مراجعه می‌کنند، درباره‌ی دو نفر شک می‌کنید، خوب به آن دو نفر خیر نرسانید و این عیبی ندارد، اما اگر در مستحق بودن دوازده نفر از بیست نفری که می‌توانستید برای‌شان کاری انجام دهید، شک کردید و به آن‌ها «نه» گفتید، مریض هستید و این شیطان است که دائم شما را وسوسه می‌کند تا به دیگران خیر نرسانید. امام رضا-علیه‌السلام- به امام جواد-علیه‌السلام- نامه نوشت که وقتی در مدینه تو را با محافظ از مسجد بیرون می‌برند، از همان دری بیرون برو که قبلا می رفتی و فقرا سر راهت بودند تا بتوانی خیری به فقرا برسانی. در جیب‌تان چند شکلات بگذارید و به بچه‌های مؤمنین هدیه بدهید و خیر را از همین جا شروع کنید؛ لازم نیست با خیرات سنگین آغاز کنید. چند ناخنگیر ارزان بخرید و به مؤمنین هدیه بدهید. چند خودکار یا دفتر ارزان بخرید و به طلبه‌ها و دیگران هدیه بدهید. خرما خیرات کنید. این حالت خیررسانی دائمی را در خودمان داشته باشیم. به مبلغ و کم و زیادش هم توجهی نکنید؛ این اهمیت دادن به کم و زیاد در انفاق، کار غلطی است. در دستگاه خدا، کم و زیاد نداریم و کمِ آن زیاد است. وقتی برای خدا عبادتی انجام می‌شود، کم بودن معنا ندارد. شما اگر یک حبّه قند بیاورید و در قندهای این جلسه بیندازید، درست است که از نظر شما یک حبه قند است، اما خدا این را می بیند که شما به این جلسه آمده‌اید و در حد توانتان کمک کرده‌اید. مثلا پول یک عدد نان یا ده تا نان را بدهید؛ اما همین مقدار کم را ترک نکنید. مثلا مثل آیت‌الله سیستانی-حفظه‌الله- انگشترهای ارزان بخرید و به مؤمنین هدیه بدهید. این امور باعث می‌شود که مواسات و خیررسانی شما شروع شود و نعمت‌هایی به شما برسد که تا به حال رنگ آن را هم ندیده‌اید.