نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

فراز15

فراز ۱۵ وَ قَدْ قُلْتَ – يَا إِلَهِى – فِى مُحْكَمِ كِتَابِكَ: إِنَّكَ تَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِكَ، وَ تَعْفُو عَنِ السَّيِّئَاتِ، وَ تُحِبُّ التَّوَّابِينَ، فَاقْبَلْ تَوْبَتِى كَمَا وَعَدْتَ، وَ اعْفُ عَنْ سَيِّئَاتِى كَمَا ضَمِنْتَ، وَ أَوْجِبْ لِى مَحَبَّتَكَ كَمَا شَرَطْت(15)
وتو ای خدای من، در کتاب استوارت گفته ای که تو را از بندگانت می پذیری، از بدی ها می گذری، و توبه کنندگان را دوست داری.پس همانگونه که وعده دادی توبه ام را بپذیر، و چنانکه ضمانت نمودی از بدی هایم درگذر، و همانسان که شرط کردی محبت خودت را بر من واجب کن.

(فِى مُحْكَمِ كِتَابِكَ: إِنَّكَ تَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِك)：
خدایا، خودت در کتاب محکمت،
قبول توبه را فرض کردی که اگر کسی توبه کند و برگردد، می‌پذیرم. یعنی اگر این آیه در قرآن نبود و خدا آن را فرض قرار نمی‌داد، ما هیچ راهی برای برگشت به سوی خدا نداشتیم!
(وَ تَعْفُو عَنِ السَّيِّئَاتِ)：
و خودت عفو از سیئات را فرض گرفتی
(وَ تُحِبُّ التَّوَّابِينَ)：
و خودت تحب التوابین هستی. حالا که اینطور است منم توبه کارم و کسی هستم که برگشتم، پس به وعده‌ات عمل کن و از سیئات من بگذر.
شما در قرآن می‌خوانی ؛
(اِنَ الّلهَ تُحِبُّ التَّوابین) ، و امام آمده این را باز کرده و مستدل کرده(با دلیل و برهان ثابت کردن) و این وعده را تخلف ناپذیر قرار داده است.
امام ۳ آیه را کنار هم گذاشته و حالت رغبت را در من و شما ایجاد کرده؛ یعنی این توبه را عملیاتی کرده است. برای همین (کِتابَ الّلهِ وَ عِترَتی) است؛ یعنی اگر این نبود ، این آیه عملیاتی نمی‌شد. و اینکه خدا فقط توبه کنندگان را دوست دارد می‌شد یک فرض! ولی وقتی امام علیه السلام می‌فرماید خدا خلف وعده ندارد و می‌گوید：برای خدا استدلال بیاور، و اینطور به خدا بگو که خودت گفتی：
(تَقْبَلُ التَّوْبَةَ )! لذا منم توبه کارم، پس محبت خودت را برای من در نظر بگیر.

و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین.