qadiriye.ir

نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

جایگاه رهبری-حفظه‌الله-

سوال: با فردی که با برخی از نظرات رهبری-حفظه‌الله-  موافق نیست، اما مخالفت عملی هم ندارد چگونه برخورد کنیم؟

پاسخ: در زمان غیبت که امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- به عنوان فردی که حرف آخر را در میان شیعیان می‌زنند،حضور ندارند، فقها نیابت عامه دارند و همه‌ی استعدادها را پاسخ می‌دهند. در گذشته بخشی از سوالات و نیازها را امام خمینی-رحمه‌الله‌علیه- و بخشی را آیت‌الله اراکی-رحمه‌الله‌علیه- و … جواب می‌دادند و امروز آقای وحید-حفظه‌الله- ، آقای زنجانی-حفظه‌الله- ، مقام معظم رهبری-حفظه‌الله- و … پاسخگو هستند. ایشان فقیه هستند و فقها نظر و استنباط دارند و خدا این توانایی را به ایشان عنایت کرده و لذا مسائل را می‌فهمند. امام خمینی-رحمه‌الله‌علیه- در زمان حیات‌شان درباره‌ی موضوعی نظری داشتند که مورد نقد رهبری واقع شد. مرحوم امام-رحمه‌الله‌علیه- هم پاسخ تندی به ایشان دادند. بعدا برخی این مسأله را به عنوان مخالفت رهبری-حفظه‌الله- با امام خمینی-رحمه‌الله‌علیه- مطرح کردند؛ اما امام آن را جبران کرد و فرمود ایشان مانند خورشید تابان می‌درخشند. این قضیه به ما می‌آموزد که ممکن است  فردی در عین حال که تابع و مقلد شماست و شما را  قبول دارد و دشمن هم نیست، به برخی از نظرات شما نقد داشته باشد.

مقام معظم رهبری-حفظه‌الله- فرمودند کرسی آزاد اندیشی دایر کنید؛ اما برخی در اجرای آن کوتاهی کردند. اگر این نظر را عملی می‌کردند، نتیجه‌ی انتخابات تهران این‌طور نمی‌شد.

شیعه استنباط دارد، مخطئه است نه مصوّبه؛ یعنی لازم نیست که نظرات همه‌ی مراجع تقلید مطابق واقع باشد. لذا حکم قاضی نافذ است و اگر درست قضاوت کند دو اجر می‌برد (یکی به‌ خاطر خود قضاوت و دیگری برای درست رأی دادن)؛ اما اگر به‌ رغم رعایت ضوابط، حکمش نادرست باشد، یک اجر (به‌ خاطر نفس قضاوت) به او عطا می‌شود. لذا اگر کسی استنباط خاصی در مقابل نظر رهبری-حفظه‌الله- دارد، می‌تواند سوال کند؛ اما نباید با رهبری مخالفت کند و اگر چنین کرد، علما باید در مقابلش بایستند تا این قدرتی که بعد از سال‌ها برای شیعه حاصل شده است، از بین نرود. مقام معظم رهبری-حفظه‌الله- در مورد مسأله‌ی کنترل جمعیت فرمودند: من هم خودم را مقصر می‌دانم. ایشان این مطلب را فرمود تا کسانی که در برخی مسائل صاحب رأی هستند، با استناد به سکوت رهبری، از ابراز عقیده‌شان خودداری نکنند؛ بلکه تشخیص‌شان را به عنوان راه‌حل ارئه و اعلام کنند، نه به قصد مخالفت و تضعیف نظام.