فراز20
«وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی رَكَّبَ فِينَا آلَاتِ الْبَسْطِ، وَ جَعَلَ لَنَا أَدَوَاتِ الْقَبْضِ، وَ مَتَّعَنَا بِأَرْوَاحِ الْحَيَاةِ، وَ أَثْبَتَ فِينَا جَوَارِحَ الْأَعْمَالِ، وَ غَذَّانَا بِطَيِّبَاتِ الرِّزْقِ، وَ أَغْنَانَا بِفَضْلِهِ، وَ أَقْنَانَا بِمَنِّهِ» (دعای 1/فراز 20)
«سپاس خدایی را که در بدن ما آلات گشودن را تعبیه نمود و ابزار بستن را قرار داد و ما را از نسیم های زندگی بخش برخوردار ساخت و اعضایی را برای انجام کار در کالبد ما نهاد، ما را با روزی‌های پاک پرورد و با فضل خود بی‌نیازمان نمود و به عطای خویش ما را سرمایه داد.»
«وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی رَكَّبَ فِينَا آلَاتِ الْبَسْطِ، وَ جَعَلَ لَنَا أَدَوَاتِ الْقَبْضِ»
گاهی می‌گوییم گشایش کجاست؟! ولی خدا ابزار گشایش را درون ما قرار داده است. گاهی ادوات قبض و اسباب ناخوشی در وجود ماست و با وجودی که تمام لوازم خوشی در بیرون برایمان مهیاست، ناخوش می‌شویم. در بدن ما هم گاز سمی وجود دارد و هم اکسیژن و اگر گازهای سمی از بدن ما خارج نشوند می‌میریم. خداوند متعال با وجود هر دو ابزار دارد خدایی می‌کند؛ مهم این است که این ادوات کی فعال می‌شوند. اگر خداوند بخواهد به شما بسط می‌دهد و قبض را از روی شما برمی‌دارد.
«وَ مَتَّعَنَا بِأَرْوَاحِ الْحَيَاةِ»
بدن ما با یک روح کار می‌کند، معنویت ما به خاطر روح ایمان است و خوردن ما به خاطر روح حیوانی ما. این ارواح در اختیار خداوند هستند و اگر خداوند روح ایمان را از ما بردارد، مشکل پیدا می‌کنیم. در روایت آمده است که لحظاتی وجود دارد که خداوند روح ایمان را از فرد برمی‌دارد و در آن هنگام فرد نه مومن است و نه کافر، اگر خداوند بخواهد ایمان می‌دهد و اگر بخواهد، کفر. پس دائم از خداوند متعال بخواهید که ایمان و روح ایمان را به ما بدهد.
«وَ أَثْبَتَ فِينَا جَوَارِحَ الْأَعْمَالِ»
خداوند متعال صفت سخاوت را هم علاوه بر صفاتی مانند توانایی دست دادن در وجود ما قرار داده است.
«وَ غَذَّانَا بِطَيِّبَاتِ الرِّزْقِ»
خداوند متعال رزق گریه را به ما می‌دهد، لذا یک روز به گریه میل داریم و یک روز نداریم. میل به طاعت و معصیت رزق است؛ خداوند یک روز این رزق را می دهد و یک روز نمی دهد؛ لذا باید دائم از خدا میل به طاعت را بخواهیم.
«وَ أَغْنَانَا بِفَضْلِهِ»
خداوند صاحب فضل است، یعنی حتی اگر هیچ کاری هم انجام نداده باشیم و در انتهای ماه رمضان از خدا بخواهیم که آنچه به خوبان داده است به ما هم بدهد، می‌دهد.
«وَ أَقْنَانَا بِمَنِّهِ»
چشم ما باید دائم به خدا باشد و از خدا بخواهیم؛ در این صورت به ما همه چیز می‌دهد.