نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

راهکار ایجاد شوق عبادت

سوال: برای زیاد شدن شوق به عبادت در وجودمان چه کنیم؟

پاسخ: طبق روایات، عامل اصلی کم شدن میل به عبادت – که شاید منشأ عوامل دیگر هم باشد – میل به دنیاست. هر اندازه که توجه و عُلقِه ما به دنیا بیشتر شود، مزّه عبادت در نظرمان کمتر می‌شود. خداوند بین این دو توازنی را برقرار ساخته است. وقتی به زیارت عتبات یا مشهد مشرف می‌شوید، همین دوری موقتی شما از خانه و سایر تعلقاتتان باعث می‌شود لذت عبادت را بیشتر بفهمید.
«حُبُ‏ الدُّنْيَا رَأْسُ‏ كُلِ‏ خَطِيئَةٍ » (الكافي (ط – الإسلامية)، ج ‏2، ص 131). اگر حب دنیا در وجود انسان غلیان یابد، معنویات افت می‌کند. لذا خداوند دنیا را در مقابل آخرت قرار داده است؛ اما ما دنیا را در کنار آخرت می‌بینیم و هم خدا را می‌خواهیم و هم خرما را. آیا نمی‌بینید که افراد دارای مقامات معنوی، زهد، انزوا و دوری از دنیا را اختیار کرده‌اند و نام و نشانی ندارند؟ نمی‌شود که شما فرد معروفی باشید و همه شما را بشناسند و به شما توجه داشته باشند، در عین حال، مورد عنایت خدا و ملائکه هم باشید. انبیاء این‌طور نبوده‌اند.
لذت عبادت با داشتن تعلقات دنیایی ناسازگار است و ما بین دنیا و آخرت باید یکی را انتخاب کنیم. البته گفته شده است که اگر دنبال آخرت باشید، دنیایتان هم تامین می‌شود. اما اگر تمام توانمان را صرف دنیا کنیم، مسلّماً از آخرت باز می‌مانیم. انسان خودش می‌فهمد که فقط در پی دنیاست؛ یکی از علائمش این است که نماز امری فرعی در زندگی او می‌شود؛ بدون خضوع، خشوع، وضوی خوب و بکاء. وقتی سلامِ آخر نماز را می‌دهد، در واقع با تمام افکار دنیایی که در حین نماز خواندن مشغولشان بوده است، خداحافظی می‌کند. آقایی می‌گفت ما چیزهایی را که گم کرده بودیم، در هنگام نماز خواندن پیدا می‌کردیم؛ زیرا در نماز حواسمان جمع بود؛ نماز نوری دارد که با آن، اشیاءِ گم شده پیدا می‌شود. انسان در وجودش حس می‌کند که وقتی علاقه‌اش به دنیا بیشتر می‌شود، میلش به آخرت کاهش می‌یابد.
آن مقدارِ حداقلّی از آخرت را که انسان می‌تواند حفظ کند، این است که روزانه یک جزء قرآن قرائت کند، نمازهایش را در اول وقت به‌جا آورد و حدود پانصد صلوات بفرستد. اگر کسی این سه کار را انجام دهد، نوعی ارتباط با آخرت در وجودش باقی می‌ماند.