نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

بسم الله الرحمن الرحیم

ماه رمضان؛ ماه هدایت
الْحَمْدُلِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ وَ الصَّلَاة وَ السَّلَامُ عَلَى سَيِّدِنَا وَ نَبِيِّنَا وَ حَبِيبُ قُلُوبِنَا وَ طبیبِ نُفوسِنا وَ شَفیعِ ذنوبِنا أَبِاالْقَاسِمِ المُصْطَفیٰ مُحَمَّدٌ
اللّهُمَّ صَلِّ علی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد و عَلَى آلِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ الْمَعْصُومِينَ.
اَللّهُمَّ اِنّا نَرْغَبُ اِلَیْکَ فى دَوْلَةٍ کَریمَةٍ، تُعِزُّ بِهَا الاِْسْلامَ وَاَهْلَهُ،وَتُذِلُّ بِهَا النِّفاقَ وَاَهْلَهُ، وَ تَجْعَلُنا فیها مِنَ الدُّعاةِ اِلى طاعَتِکَ، وَ الْقادَةِ اِلى سَبیلِکَ، وَ تَرْزُقُنا بِها کَرامَةَ الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ
صلواتی برای امام زمان مرحمت بفرمایید.
اللّهُمَّ‌ صَلِّ‌ عَلی‌ مُحَمَّدٍ‌ وَ‌ آلِ‌مُحَمَّد.

پرهیز از دخالت در تدبیر مربوط به هدایت
ما باید یک نکته را باور داشته باشیم و آن این است که کسی دیگر، برنامه و حساب و کتاب دقیقی را برای هدایت تک‌تک ما طراحی کرده است. در صحیفه سجادیه می‌فرماید: انسان در ابتدا قطره‌ای در صلب در بین استخوان‌هایی ظریف در مکانی تنگ و تاریکی است که جای هیچ عبوری ندارد. بعد از آنجا به عالم رحم منتقل می‌شود. آنجا نیز مکان بسیار سختی است. بعد از آن به این عالم و سپس به عالم دیگری منتقل می‌شود. این فرآیند از همان اول طراحی شده و در آن، هدایت نهفته است. همانطور که یک بذر، مثلا یک بذر ریحان در زیر خاک رشد می‌کند. بعد تبدیل به ریحان می‌شود، نه چیز دیگری؛ و هیچ اشتباهی نیز رخ نمی‌دهد.
ما به یک چنین باوری نیاز داریم تا بدانیم که خودمان نیستیم. مثلا یک آقازاده را در نظر بگیرید؛ او نه می‌داند تورم چیست، نه می‌داند رکود و تعاملات اقتصادی چیست. چیزی از دغدغه‌های اقتصادی پدرش سر در نمی‌آورد؛ اما یک اطمینان دارد و آن این است که پدرش نخواهد گذاشت او گرسنه بماند؛ پدرش نخواهد گذاشت او بی‌لباس بماند. می‌داند که مایحتاج زندگی‌اش تأمین است. حتی نمی‌داند در دل مردم چه می‌گذرد. آن همه سروصدای دیگران که آینده چه خواهد شد و… را این آقازاده ندارد. به خاطر اطمینانی که دارد. نه در گذشته است و نه در آینده؛ فقط در حال زندگی می‌کند. ما نیز باید همین‌طور باشیم. اگر دقت کنید نوزادی که به دنیا می‌آید، تنفس شکمی دارد – تنفس درست همین است که شکم دائم بالا و پایین برود – اما بعد از مدتی به‌خاطر بعضی تنبلی‌ها این تنفس تبدیل به تنفس صدری می‌شود و فقط سینه به عقب و جلو می‌رود. برای همین است که بچه‌ها این همه انرژی دارند؛ چون تنفس‌شان از نوع شکمی است، اما وقتی تبدیل به تنفس صدری شد، انرژی کم می‌شود، تا اینکه وقتی سن بالاتر رفت، همین تنفس صدری نیز به تنفس گاهی تبدیل می‌شود. همه بیماری‌های سنین بالا نیز به همین موضوع مربوط است.

تدبیرهای کلان را به امام زمان_ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف _ بسپاریم
ببینید که چه اتفاقی افتاد! این حالت دقیقا در زندگی نیز هست؛ آن موقع که ما متوجه نیستیم و نمی‌فهمیم خیلی خوب زندگی می‌کنیم. به همین دلیل است که افراد همیشه از خاطرات کودکی‌شان به خوشی یاد می‌کنند؛ اما کمی که بزرگ می‌شوند، زندگی برایشان تلخ می‌شود. می‌گویند یادش بخیر! چرا؟! چون تدبیرهای خودمان وسط آمده و در حال دخالت کردن در اموری هستیم که به ما مربوط نمی‌شود. اگر بفهمیم پشت پرده یک امامی هست که اسامی تک‌تک ما را دقیق می‌داند. برنامه و مایحتاج ما را نیز می‌داند. برای ما برنامه‌ریزی و طراحی می‌کند. اتفاقا همان پیش می‌آید که او می‌خواهد، نه آنکه ما فکر می‌کنیم. اگر من این را بپذیرم که تدبیری در جریان است، تعامل من با دنیا عوض می‌شود، بی‌خودی غصه نمی‌خورم و فکر نمی‌کنم. همین مقدار تعقل که در این برنامه‌ای که الان در برابر من قرار دارد، چه کاری انجام بدهم، کافی است.
مثلا در ماشین نشسته‌ام، بله حتما باید دنده را عوض کنم و فرمان را کنترل کنم. ما این عقل را داریم؛ این مقدار تعقل، مشکلی ندارد. تدبیر در این امور ایرادی ندارد. اما آن تدبیر خاص به من مربوط نیست. بلندپروازی و حرص و دست‌درازی، مشکل درست خواهد کرد.

ماه رمضان؛ فرصتی برای یافتن راه اصلی
ماه رمضان این‌طور است که ما را به جایگاه اول خودمان برمی‌گرداند. هوس‌ها را می‌گیرد؛ با پانزده ساعت روزه، هوس دیگر می‌میرد.
«اَنفاسُكُم فيه تَسْبيحٌ وَ نوْمكُم فيه عبادَة»؛ نفس‌هایتان در ماه رمضان تسبیح و خوابتان در آن عبادت است.» دیگر هوسی نمی‌ماند. خواب، خواب غفلت نیست.
در لحظه لحظه این ماه، ما را به آن حالتی که متوجه شویم، برخواهند گرداند. عالم خدایی دارد و تدبیر آن در دست اوست. وقتی شما روزی یک جزء قرآن خواندید، می‌فهمید که همه برنامه‌ها در قرآن است و بیرون از آن خبری نیست. چگونه خداوند یوسفی را که برادرانش او را در چاه انداختند، بیرون کشید و عزیز مصر کرد و همان برادران محتاج او شدند؟! زندگی من نیز همین است؛ من یا یوسفم و در چاه قرار دارم و یا برادران یوسفم و یوسفی را در چاه انداخته‌ام. موضعم را باید مشخص کنم. نکند برادران یوسف باشم. ببینید مثلا اگر من بخواهم برای رأی آوردن، این و آن را کنار بزنم و هر کاری شد را انجام بدهم؛ بروم رأی بخرم و تقلّب نیز انجام دهم! برای چه؟ می‌خواهم چه کنم؟! می‌خواهم کجای دنیا را بگیرم؟ آنکه هارون الرشید بود، می‌گفت: ای ابرها! ببارید که هر کجا قطرات بارانتان ببارد، چه شرق و چه غرب، بر زمین‌های تحت حکومت من خواهد بارید و خراج و مالیات آن سرزمین را به نزد من خواهند آورد. او نیز نتوانست کاری کند. پیروز میدان، موسی‌بن‌جعفر-علیه السلام- بود.
مأمون با آن همه مکر و حیله چه کار توانست بکند؟ آن‌قدر نیرنگ و کلک داشت که امام رضا-علیه السلام- را به کاخ کشاند. الان بعد از قرن‌ها امام رضا-علیه السلام- مطرح است یا مأمون؟! پس من باید اشتباه نکنم و راه را پیدا کنم.

ماه رمضان؛ ماه ایجاد بندگی در افراد
خوردن و آشامیدن هوس می‌آورد. البته نه فقط برای سیر شدن، بلکه هوس اضافه نیز می‌آورد؛ اما در ماه رمضان هوس‌ها کنار می‌رود و وقتی هوس کنار رفت، من خودم یک انسان عاقل می‌شوم؛ می‌توانم درست فکر کنم. برنامه ماه رمضان این است: می‌خواهند در ما عبودیت را زیاد کنند؛ بندگی درست کنند. خداوند نیز می‌داند که چطور این کار را انجام دهد.

دستورالعمل‌هایی برای ماه رمضان
در ماه رمضان سه کار می‌توانیم انجام دهیم:
اول: اینکه از شب نخست، بنا را بر این بگذاریم که هر چه کار حرام است، ترک کنیم. خداوند با این قرار ما کار دارد. ‌بگوییم خدایا! ما بنا را بر این می‌گذاریم که تا یک ماه هیچ کار حرامی انجام ندهیم. خود این خیلی مهم است.
دوم: اینکه از ابتدا نیّت کنیم این یک ماه را روزه بگیریم.
سوم: اینکه به هیچ‌وجه حتی یک روز را نیز راضی نباشیم که روزه نگیریم. حتی برای سفر برای زیارت امام رضا-علیه السلام- روزه‌تان را نخورید. البته این غیر از عذر شرعی است؛ مثلا کسی مریض است یا زخم معده دارد یا چشم‌هایش ضعیف می‌شود و یا دختری که نه سالش شده و توانایی نماز خواندن دارد؛ اما نمی‌تواند روزه بگیرد. نمازش را بخواند، ولی روزه نگیرد. اگر عذر شرعی باشد، ایرادی ندارد.
ائمه-علیهم السلام- دوست دارند ما یک ماه روزه بگیریم. برای ما می‌پسندند که ما ماه رمضان را به طور کامل روزه بگیریم.

درخواست توفیقات ماه رمضان از امام زمان_ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف _
حرف آخر: بدان که من وارد ماه خدا شده‌ای و محافظ ماه خدا، امام زمان_ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف _ است. اگر احساس کردی امسال با دلگرمی وارد این ماه شده‌ای، بدان که امام زمان_ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف _ به شما عنایت کرده است. اگر حس کردی دلسرد هستی، به خودش توجه کن و از او کمک بگیر. حال دلت را به آقایت بگو! دردودل کن. بگو من دوست دارم ماه خوبی برایم باشد و شب قدر را درک کنم. امسال کاری کن من کم‌وکسری نیاورم.