نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

دین، مجالس روضه، شادی!

سوال: بعضی از افراد به ما اشکال می‌گیرند که در دین شما شادی نیست، همیشه روضه و گریه و همیشه مجالس عزا دارید. جواب قانع کننده برای این افراد چیست؟

جواب: الان این‌هایی که دلقک هستند (من نمی‌خواهم اسم‌هایشان را ببرم)، دلقک‌های بزرگ، زندگینامه‌شان را که می‌خوانید، آنهایی که مردم را می‌خندانند، دهانشان هم تا بناگوششان باز است، می‌گویند غصه عالم روی دل ماست! این نیست که ما شاد هستیم! خوشحالی و شادی یک امر معنوی است، یک امر مادی که نیست! شما گاهی در یک امامزاده می‌نشینی کیف عالم را هم می‌بری، شاد هستی، هیچ‌چیز هم آنجا نیست، نه آهنگ است، نه بستنی به شما می‌دهند، نه نوشابه می‌دهند، نه جک تعریف می‌کنند، بهترین نشاط عالم در دلت است. خب این نشاط است دیگر! حتماً باید یک جا ملق بزنی؟! حتماً یک نورپردازی باید بشود؟!  یک تاپ و توپی؟ کی این را گفته؟ این تعریف‌های شماهاست!

الان علمای ما، مراجع ما پنج دقیقه موسیقی گوش نکردند! آقای سبحانی ۵ دقیقه موسیقی گوش نکرده اختیاراً! آقای نوری همدانی ۵ دقیقه موسیقی گوش نکرده! یک ربع یک جا ننشسته لاطائلات(مهملات) بشنود، نود سالش است! خب اگر شاد نباشد چطور می‌شود ۹۰ سال؟! مشروب هم که نخوردند، قماربازی هم که نکردند، دلقک بازی هم که نکردند! این‌هایی که می‌گویند در این چیزها شادی است! خوشگذرانی به این معنا هم که نکردند، عیاشی هم نکردند، اروپا هم نرفتند، کنار دریا هم نبودند! آقای مرعشی مدام در یک اتاق بوده، چه طوری این‌قدر نشاط دارند؟!

خب بیاییم این‌ها را یک تعریف کنیم، یعنی یک بازخوانی کنیم، باز تعریف کنیم، بگوییم نشاط یعنی چه؟ نبودِ یأس. یأس عالم در دل شماهاست، اما در وجود ما  امید است.

 بعد هم گریه، آستانه‌ی تحمل را بالا می‌برد، چون دنیا گریه آدم را درمی‌آورد، شما می‌آیی می‌بینی کفش‌هایت نیست، بیچاره می‌شوی، ممکن است یک نفر سکته کند! یک کفش نو خریده ۲۰۰ هزار تومان ، الان برود…

خب، کسی که زیاد گریه کرده تحملش خیلی بالاست. می‌گوید حالا کفش‌هایم رفت، گم شد، یک خسارت. پس گریه آستانه‌ی تحمل را بالا می‌برد. خنده آستانه‌ی تحمل را پایین می‌آورد. اگر کسی زیاد خندید برای یک چیز بی‌خود گریه می‌کند. ما می‌گوییم خنده، طبیعی است. بعد هم ما معتقدیم نه خنده دست ما است نه گریه « هو اضحک و ابکی هو اضحک» نه این‌که دهان تا بناگوش باز است بگویید «اضحک»! «اضحک» این نیست، یعنی دل هم با این خنده‌ی دهان همراه باشد. آن هم کار خداست، اگر بخواهد به کسی خنده داد به کسی نشاط داد. پس آن هم در این تعریف که شما می‌گویید نمی‌گنجد. پس ما عزاداری‌هایمان غم آلود نیست، ناراحت کننده نیست! شما یک بچه هیأتی  پیدا نمی‌کنید (بچه هیأتی به معنای هیأتی) قرص اعصاب بخورد، قرص افسردگی بخورد، برده باشند بستری کرده باشند، با این‌که این همه گریه می‌کند!