qadiriye.ir

نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

تربیت فرزند

سوال: پرسیدند که کودکان ما بعد از ۷ سالگی وارد جامعه می‌شوند، تا ۷ سالگی چطور آن‌ها را تربیت کنیم که اهل‌بیتی و علاقه‌مند به حضرت ولی عصر ارواحنا فداه تربیت شوند؟

جواب: لطفاً هیچ کاری نکنید. شما بگذارید فرزندتان بازی‌اش را کند، شیطنتش را کند، داد و بیداد هم کند، ظرف‌هایی که خیلی به درد نمی‌خورد بگذارید جلوی دست و پایش  بشکند، ورجه ورجه‌اش را کند، خنده‌هایش را بکند، دین را هم لطفاً به او عرضه نکنید، نه حافظ قرآنش کنید، نه به او فشار بیاورید، نه… ، بگذارید بچگی کند. من روی تشخیص دارم می‌گویم، می‌گویم اگر بچه بچگی کرد، بعد وقتی شما می‌خواهید یک مساله‌ی منطقی به او بگویید ذهنش باز می‌شود، و الّا بعدا این می‌شود (عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها) اولش ‌چیزی نیست بعدا می‌خواهد روزه بگیرد، اگر دختر باشد می‌خواهد چادر سر بگیرد، می‌خواهد نماز بخواند. این‌ها چیزهای آسانی نیست که! این را کسی می‌تواند انجام دهد که ورزیده باشد. از بچگی می‌برند حافظ قرآنش می‌کنند بچه خل می‌شود، دیوانه می‌شود، سلول‌های عصبی‌اش بسته می‌شود. من الان خیلی از بچه‌ها را می‌بینم، آنها نمی‌فهمند، من می‌بینم بچه افسردگی دارد، ۳ جزء حفظ کرده ولی افسردگی دارد. آخر یک بچه چقدر کشش دارد؟

حضرت فرمود به حسین من «حمد» را یاد داد، خب این‌ها برای ما نیست؟ به حسن من «قل هو الله» را یاد داد. بچه امام است، بعدا هم امام است!

حالا چه چیزی لازم است؟ پدر مادرها فضای دینی داشته باشند، فضای دینی یعنی چه؟ به بچه اخلاق و شادمانی نشان دهند. ببینید لُبِّ بچگی شادی است، شادی چیست؟ شادیِ آدم با تقوا را هم ببینید، پدری که نماز شب می‌خواند، بچه دارد نمازهایش را می‌بیند، اذان می‌بیند، دخترم او را هم بشنود، یه گل سر هم برایش بگیرد، دست روی سرش هم بکشد، عزیزمِ او را هم بشنود، اما وقتی این‌ها را نشنید، شما دستش را می‌گیرید کشان کشان می‌آورید حسینیه، کشان کشان می‌بریدش مسجد! زن و شوهر در خانه با هم دعوا می‌کنند، این بچه اصلاً بیزار است از آدم مذهبی! بعد می‌رود فلان فامیل‌شان را می‌بیند که مذهبی نیستند، همین عزیزم را از آنها می‌شنود، پس این فضا را ایجاد کنیم.

حالا رسید ۷ سال به بالا، باز یک شکل دیگر است، آنجا باید یک کار دیگری کرد. بچه شد ۹ سال، باید یک کار دیگری کرد. این است که بچه را دین زده نکنید! دین را حکیمانه طراحی کرده‌اند که ۱۴ سالگی باید دین ارائه شود نه ۷ سالگی، حتی راجع به دختران! خیلی از دختران زودتر از سن ۱۳ سالگی، اصلاً رشد در آن‌ها نیست، هنوز بچه است، شما باید فضای دینی ایجاد کنید، به او یاد بدهید که الان ۹ ساله شده‌ای و این‌ها برایت واجب است، با یک نوع آگاهی کمکش کنی این را از شما بپذیرد، اگر نپذیرفت با او راه بیایی، شاید دختری است که مثلا الان نماز می‌خواند ولی ده سالگی می‌تواند روزه بگیرد، خب ده سالگی روزه بگیرد، یک خورده می‌گذرد، حجاب کاملش را در ۱۲ سالگی رعایت می‌کند، کمکش کن. ولی شما یک کاری می‌کنید که از حجاب زده می‌شود، اصلا دیگر می‌گذارد کنار!

من در یکی از شهرها رفتم تبلیغ، دیدم یک دختر خانم مذهبی، یعنی هر چه که به لحاظ مذهبی بودن هست، قیافه، شکل، لباس، چادر را داشت، دیدم که رفت پشت یکی از تابلوهایی که در ایام محرم می‌زنند، حالا او نمی‌بیند اما همه دارند او را می‌بینند، از کیفش رژ لب درآورد، این را درآورد، آن را در آورد، مقنعه‌اش را عوض کرد، چادرش را عوض کرد، همه را عوض کرد، شد یک آدم … یعنی از خانه مذهبی آمد بیرون، اما رفت خیابان آن شد! چه کسی این کار را کرده؟ مادرش این کار را کرده؟ پدرش؟ این بچه هیچ وقت روی مذهب را نمی‌بیند. لذا زمینه سازی کنید، اگر هم نمی‌دانیم، بپرسیم. به خصوص به رفقای طلبه میگویم، فضای خانه‌تان را سنگین نکنید، فضای خانه‌ را رادیو‌ معارف نکنید، فضای خانه را مداحی نکنید، فضای خانه را مذهبی نکنید. شما خودتان با خانم‌تان مذهبی باشید، با لطافت این را نشان بدهید، آن وقت ببینید بچه به شما علامت می‌دهد، نشان می‌دهد که بله، من از مذهب خوشم می‌آید. وقتی هم نشان داد خوشش می‌آید، گول نخور که بگویی بچه‌ام مذهبی شده، پس بروم همه مذهب را به او ارائه دهم، نه الان هم که می‌گوید خوشم می‌آید، دو مثقال از یک سیر به او بده، همه را نده، عطشش را زیاد کن. خب اگر این شد، زمینه مذهبی ایجاد می‌شود.

الان در زمان ما باز لطیف‌تر از این‌که گفتم باید برخورد کنیم که این‌جا نمی‌توانم بگویم، یعنی الان در زمانی که دیجیتال است، شبکه‌های مجازی است، دبیرستان‌های ما اینطورند، دبستان‌های ما اینطورند، فضای پلشتی را می‌خواهند زیاد کنند، باز تربیت بچه‌ها باید دقیق‌تر از این اتفاق بیفتد که الان معذورم اینجا نمی‌توانم بگویم، چون رفقای طلبه‌ی ما هم نمی‌توانند این را هضم کنند، یعنی برایشان سخت است، چون فرزند زمان نیستیم. ببینید با این دید دارم عرض می‌کنم، یعنی اشتباه برداشت می‌شود، بعد نمی‌شود آن را جمع کرد.