جریان این نیست که الان یک فردی با یک صفاتی شده حسین، نه! این‌طور نیست، بلکه بر عهده‌ی امام حسین-علیه‌السلام- هست که همه‌ی اون چیزهایی رو که در هستی برای هدایت است، به وجود بیاورد. مثلا مردم می‌خوان برنج بخورن، اگر طعم کاه یا چوب داشته باشه، مردم اقبال نمی‌کنن، برنج باید یه طعمی داشته باشه، یه رایحه‌ای داشته باشه، طبع بپذیره. برنج این امر رو به عهده می‌گیره، عدس به عهده نمی‌گیره! گندم به عهده نمی‌گیره! سیب باید بوی سیب داشته باشه، یه طعمی داشته باشه، یه اَکلی داشته باشه، یه ماکولی باشه که وقتی طرف می‌خوره، اون خوردن براش جاذبه داشته باشه، والا خدا این همه ویتامین تو سیب ریخته، اقبال به سیب نمی‌شه و این توی چغندر و شلغم نیست. در خربزه باید یک شیرینی باشه که اون ویتامین‌هایی که قراره با خوردن خربزه وارد بدن بشه، آدم با یک میلی به طرفش بره و این در کدو نیست.خدا یک هدایتی داره، اگر این مقدار حب درش نباشه، این هدایت ناقص می‌شه و این حب رو حسین-علیه‌السلام- باید بروز بده، این بغض رو حسین-علیه‌السلام- باید بروز بده. معرفت زورکی نیست، این معرفت رو حسین-علیه‌السلام- باید بروز بده، این ولایت رو باید حسین-علیه‌السلام- نشون بده تا مردم برن دنبال ولایتی که خدا می‌خواد.