بر روی دست رسول خدا-صلی‌الله‌علیه‌واله‌وسلم- زخم خیلی کوچکی بود، مدام به زخم نگاه می‌کردند و اشک می‌ریختند و به خدا می‌گفتند خدایا! این زخم بزرگ نشود و برای من مشکل درست نکند؛ یکی از اصحاب گفت یا رسول الله! زخم شمشیر که نیست این‌قدر ناله و زاری می‌کنید! پیامبر-صلی‌الله‌علیه‌واله‌وسلم- فرمودند فرق ما انبیا-علیهم‌السلام- با شما همین است، شما وقتی زخم بزرگ و تبدیل به سرطان شد، جزع و فزع می‌کنید، در حالی‌که نباید این‌طور باشید، بلکه باید همان موقع که زخم کوچک است جزع و فزع کنید، چون وقتی که بزرگ شد دیگر بلا آمده است و کاری نمی‌توانید انجام بدهید (اذا جاء القضا ضاق الفضا اذا جاء القدر عمی البصر) یک دفعه تمام امور دست به دست هم می‌دهد و می‌گویند تومور بزرگ شده و دیگر کار تمام است! لذا همان موقع که زخم کوچک است، مثل شخصی که سرطان دارد ناله و زاری کنید و از خداوند بخواهید این زخم برای شما مشکل‌ساز نشود یا وقتی دیدید بیست هزار تومان پول کم دارید، مانند کسی که دویست میلیون کم دارد گریه کنید و از خداوند بخواهید یا وقتی دیدید فرزند شما از سه تا پله پایین افتاد و سرش شکست، دو رکعت نماز بخوانید، صدقه بدهید و ریک مرغ هم ذبح کنید و به خانواده‌ی فقیر بدهید و با این کارها از اتفاقات بدتر جلو‌گیری کنید.