نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

مومنی که این زرنگی را دارد که توانسته است در عالم وجود امتحان‌های زیادی را پشت سر بگذارد و برای خودش ظرفی از لیاقت و شانیت درست کند، باید آنچه که او را در این جریان ثابت قدم نگه می‌دارد را بشناسد. فکر در جریان تدین ما حرف اول را می‌زند؛ یک فکر سالم، یک تفکر خوب، یک تفکری که ابتدا و انتهای آن بر اساس کتاب و سنت شکل گرفته باشد ما را حرکت می‌دهد.خداوند از صبح تا ظهر فقط ما را به دو رکعت نماز صبح امر کرده است که می‌خوانیم و تمام می‌شود تا ظهر دیگر امری بر ما واجب نیست. امر ما همین است! ولی ما صبح تا ظهر چه‌قدر تصمیم می‌گیریم که بعد نقض می‌شود؟ انسان چه‌قدر فکر می‌کند؟ حالت‌های خوش‌بینی، بدبینی، یاس، شک و امید در وجود انسان مدام می‌رود و می‌آید! اگر قالب فکری ما در دین شکل نگیرد ما نمی‌توانیم دوام بیاوریم؛ فرد خوب سینه می‌زند و خوب هم گریه می‌کند، ولی بصیرت ندارد، چرا؟! چون نمی‌داند چه‌طور همسر خود را در خانه اداره کند و به او کمک کند تا او هم دیندار بماند، فرزندانش هم دیندار بمانند و جامعه‌ی اسلامی هم از این خانواده دیندار بهره ببرد یا سینه‌زن خوبی است، ولی رفیق‌باز است؛ یعنی اول تا آخر ذهن او رفاقت‌بازی است، خب با این اوضاع این فرد نمی‌تواند در سینه‌زنی دوام بیاورد؛ غالب بچه هیئتی‌ها پنج تا ده سال سینه‌‌زن هستند بعد بیرون می‌روند، به ظاهر شما می‌شنوید که جذب بازار شده یا سر کار رفته است، ولی این‌طور نیست!! باید بتوانیم هفتاد سال برای امام حسین-علیه‌السلام- سینه بزنیم و گریه کنیم، نگفتند که شما در طول پنج سال بارت را بستی، حالا برو «اعمل ما شئت»، نه!! پس این فکر است که انسان را از جریان تدین بیرون می‌برد یا داخل می‌آورد.