نشریه ی غدیریه-بیانات استاد الهی

امام صادق علیه السلام در آداب دعا فرمودند:   *إِنَّمَا هِیَ الْمِدْحَةُ ثُمَّ الثَّنَاءُ ثُمَّ الْإِقْرَارُ بِالذَّنْبِ ثُمَّ الْمَسْأَلَةُ إِنَّهُ وَ اللَّهِ مَا خَرَجَ عَبْدٌ مِنَ الذَّنْبِ إِلَّا بِالْإِقْرَارِ*ظاهرا آداب دعا این است که اول ستایش خدا بعد اقرار به گناه و سپس از خدا درخواست داشته باشیم. *و الله ما خَرجَ عبدِِ من ذنبِِ الا بِالاِقرار*”به خدا قسم هیچ بنده ای از گناهانش خارج نمی شود مگر با اقرار به آنها”.شاید یک معنی اینکه انسان ناطق است، همین است. خدا انسان را ناطق قرار داده، آن نطق دخالت دارد چون با آن نفسی که گناه کرده همان نفس بیاید بگوید اشتباه کردم. لذا زمانی که انسان نطق میکند راحتی روح است، سکوت راحتی عقل است.حضرت فرمود حرف زدن راحتی روح، خوابیدن راحتی جسم است. لذا وقتی آن چیزی که او را درگیر کرده بود با خدا گفت، آن مساله حل میشود. لذا می بینی امیرالمومنین -علیه السلام- سر در چاه می کرد حرف میزد. حالا هم روانشناسان از این روش (تخلیه) استفاده می کنند، میگویند یک جایی برو حرف بزن، یا داد بزن. خود این صحبت کردن آن هم نزد پروردگار که حاضر است، فرد را راحت میکند.عقده های روانی از وجودش بیرون می‌رود.در روایت است، همانطور که وقتی پیش یک پادشاه می‌روید با کلام خوب سخن میگویید و تمجیدش میکنید، نزد خدا هم همینطور حاجت بخواهید. تصورات ما نسبت به خدا غلط است، اما ائمه اینطور نیستند. خدا را مثل پادشاه فرض میکنند،خودشان را عبد.ما میگوییم خدا خودش حرف دل ما را میداند دیگر گفتن ما چیست ،او به همه چیز احاطه دارد، چرا ما باید بگوییم، بعد هم بخواهیم بگوییم شاید مصلحت نداند که به ما چیزی بدهد.ده تا مطلب را کنار هم میگذاریم آخر هم دعا نمی‌کنیم.