«إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ أَوْعِيَةٌ فَخَيْرُهَا أَوْعَاهَا»* «اين قلب‌ها بسان ظرف‌هايى هستند، كه بهترين آن‌ها، فراگيرترين آن‌هاست.» (نهج‌البلاغه/حکمت۱۴۷) ما باید از ظرف وجودی خود مراقبت کنیم، آن را یک ظرف خوب قرار دهیم و از این کوچکی بیرون بیاوریم، چرا که ما یک ظرف بزرگ می‌خواهیم، بعضی از ظرف‌ها اندازه‌ی استکان است، یک سنگ در آن بیندازیم موج می‌زند و آب از آن بیرون می‌ریزد، اسلام این را نمی‌خواهد، بلکه اسلام این را می‌خواهد که مؤمن یک ظرف وسیعی داشته باشد.امیرالمؤمنین-علیه‌السلام- در نهج‌البلاغه راجع به ظرف توضیحی دارند، ایشان می‌فرمایند بهترین ظرف‌ها آن ظرف است که وسیع و بزرگ باشد.بعضی از ما ظرف‌هايمان یک بار مصرف است؛ مثلا فقط برای ماه رمضان است و بعد از آن مچاله می‌کنیم و بیرون می‌اندازیم، حالا خداوند هر چه خیر، برکت و عنایت می‌خواهد عطا کند، جای دیگری نداریم، بعضی از افراد هم ظرف‌هایشان خیلی مرغوب است، ولی کوچک است، ظرف باید بزرگ باشد. اکثراً ظرف شیعه خوب، بزرگ و مرغوب، ولی متاسفانه آلوده است؛ مثلاً اگر جایی شیر نذری بدهند و بگویند هر کس ظرف دارد بیاورد، شما بروید و بگویید من ظرف ندارم، پس داخل جیبم بریزید، به شما می‌گویند داخل جیب که نمی‌شود، باید بروید و ظرف بیاورید، شما هر کجا را می‌گردید ظرفی پیدا نمی‌کنید، داخل جوی ظرفی پیدا می‌کنید و می‌گویید داخل این بریزید! می‌گویند آقا، شیر به این خوبی را داخل این ظرف بریزیم! این‌که نمی‌شود، خراب می‌شود و دیگر به درد خوردن نمی‌خورد. ما با چنین مسئله‌ای رو به رو هستیم، بهترین کار انجام می‌شود، ولی متأسفانه ظرف آلوده نمی‌گذارد آن عمل زیبا به دست خدای متعال برسد و برای مؤمن ذخيره شود.