امام زمان-علیه‌السلام- می‌فرمایند *«فَلَأَنْدُبَنَّکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْکِیَنَّ عَلَیْکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً، حَسْرَةً عَلَیْکَ وَ تَأَسُّفاً عَلَى مَا دَهَاکَ وَ تَلَهُّفاً، حَتَّى أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصَابِ وَ غُصَّةِ الِاکْتِیَاب»* «صبح و شب برای تو ناله می‌کنم و به جای اشک بر تو خون می‌گریم، این کار را به خاطر حسرت خوردن بر تو و از روی ناراحتی و بلایی که بر تو وارد شده است و از روی اندوه و حزن بر تو انجام می‌دهم تا این‌که از غم مصیبت‌ها و غصه ناراحتی بمیرم.» (بحارالانوار، ج۱۰۱، ص۲۳۸) آن زمانی که سیّدالشهداء-علیه‌السلام- جریان کربلا را به وجود آورد یک مطلب و آثار آن در زمان بعد یک مطلب دیگر است، باید مردم تعلیم ببینند و به آن‌چه که امام حسین-علیه‌السلام- به وجود آورده است که همان گریه و بکاء است، عمل کنند که معرفی آن به عهده‌ی امام سجاد-علیه‌السلام- بود؛ لذا ۲۴ سال گریه‌ی امام سجاد-علیه‌السلام- به عنوان یک ثمره، یک تحفه و یک عمل جاری معلوم شد، بعد از ایشان امام باقر-علیه‌السلام- و بعد امام صادق-علیه‌السلام- گریه‌ها را ادامه می‌دهند تا به حضرت حجت-عليه‌السلام- می‌رسد تا جایی‌که غلام حضرت-علیه‌السلام- به ایشان گفت آقا، شما دارید از بین می‌روید! حضرت-علیه‌السلام- فرمودند تو چه می‌فهمی که مصیبت حسین-علیه‌السلام- چه‌قدر عظیم است.