هستی بدون امام حسین-علیهالسلام- بی‌معناست
«أعوذُ بِاللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الْرَّجیم
بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيمِ
الحَمْدُ لله رَبِّ العالَمین الصَّلوةُ وَالسَّلامُ علیٰ سَیِّدِنا وَنَبِیِّنا وحَبیبِ قُلوبِنا وَطَبیبِ نُفوسِنَا وَشَفِیعِ ذَنوبِنا اباالقاسِمِ المُصْطَفیٰ مُحَمَّد و آلِه الْمِعْصومینَ المُکَرَّمین سِیَّما بَقیَّة الله فی الاَرَضین.
«اللّهُمَّ الْعَنْ أبَاالشُّرُورِ وَ أتْباعَهُ فِی کُلِّ لَحْظَهٍ مِنَ الأزَلِ إلَی الأبَدِ، بِعَدَدِ ما أحاطَ بِهِ عِلمُک.»
«اَللّهُمَّ اِنّا نَرْغَبُ اِلَیْکَ فى دَوْلَةٍ کَریمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الاِْسْلامَ وَاَهْلَهُ وَتُذِلُّ بِهَا النِّفاقَ وَاَهْلَهُ وَتَجْعَلُنا فیها مِنَ الدُّعاةِ اِلى طاعَتِکَ وَالْقادَةِ اِلى سَبیلِکَ وَتَرْزُقُنا بِها کَرامَةَ الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ»
صلواتی برای امام عصر-علیهالسلام- مرحمت کنید.
اَللّهُمَ صَلِّ عَلي علي بن مُوسَي الِّرِضا المَرُتَضي اَلاِمامِ التَّقيِّ النَّقيِّ وَ حُجَتِكَ عَلي مَن فَوقَ الاَرضِ و َمَن تَحت الثَّري اَلصِدّيقِ الشَّهيدِ صَلاةً كَثيرَةً تآمَّةً زاكِيَةً مُتَواصِلَةً مِتَواتِرَةً مُتَرادِفَة كَاَفضَلِ ما صَلَّيتَ عَلي اَحَدٍ مِن اوليائِكَ.»
صلواتی برای امام رضا-علیهالسلام- مرحمت بفرمایید.
این اعیاد پر خیر و برکت، بر ما و شما مبارک باشد.
خداوند متعال زمینه‌ی رحمتش را طوری قرار داده تا ما جزو کسانی باشیم که لطف خاص و ویژه‌‌اش، نصیب ما بشود و ما از این لطف بهره‌مند باشیم.
البته این اتفاق نمی‌افتد الا با رعایت سه مطلب؛
اول اینکه، اهمیت این جایگاه را بفهمیمم.
دوم اینکه، معرفت‌مان نسبت به این جایگاه مشخص باشد.
سوم اینکه، امر دیگری را هم‌سان این موضوع قرار ندهیم، یعنی از هر چیزی غیر از این فاصله بگیریم.
اگر این اتفاق نیفتد ما به آن مقصد و مقصود نرسیدیم.
برای اینکه این مطلب را دقیق‌تر به شما انتقال بدهم، از روایتی استفاده می‌کنم که در آن روایت حضرت-علیهالسلام- به یک نوعی اسراری را مطرح کرده و ما خیلی نیاز داریم به اینکه این اسرار را از زبان معصوم-علیهالسلام- بشنویم.
فردی به نام حماد خدمت امام صادق-علیهالسلام- می‌رسد، حضرت به او می‌فرمایند: در نزدیکی شما و نزد شما یک فضیلتی هست، که خدا این فضیلت را به هیچ‌کس عطا نکرده، و شما هم آن‌طور که شایسته هست نسبت به این فضیلت، شناخت پیدا نکردید.
بعد حضرت-علیهالسلام- اضافه می‌کنند که خداوند برای این فضیلت، اشخاصی را در نظر گرفته و مشخص کرده تا این فضیلت برای آن‌ها باشد و بدون زحمت به این‌ها داد. (من از خودم کلامی را اضافه نمی‌کنم، همه کلام امام صادق-علیهالسلام- است.)
این فضیلت بدون زحمت به این‌ها ارزانی شده، به خاطر سعادتی که از جانب پروردگار به عنوان رحمت و رأفت شامل حال این‌ها شد، به همین دلیل از شما سبقت گرفتند.
ببینید! یک فضیلتی هست که خدا به هیچ کس نداد، شما هم نشناختید، افراد خاصی برای آن در نظر گرفته شده‌اند، بدون زحمت بوده و سعادتی است از جانب خدا به عنوان رحمت و رأفت که به هرکس خواسته عطا کرده!
خیلی کلمات عجیبی است!
حماد پرسید: یابن رسول‌الله! آن فضیلت چیست!؟
حضرت فرمودند: این فضیلت زیارت جدم حسین-علیهالسلام- است.
در ادامه حضرت-علیهالسلام- علت این را که خدا چرا این‌قدر فضیلت قرار داده و زائر امام حسین-علیهالسلام- را مورد رحمت و رأفت قرار داده است را بیان می‌کند.
حضرت-علیهالسلام- می‌فرمایند: او غریب بود، در سرزمین غربت شهید شد. هرکس به زیارت او برود با گریه برمی‌گردد. اگر هم نتواند به زیارت برود، بخاطر این فضیلت که خدا به او داده از راه دور از غم و غصه حسین-علیهالسلام- محزون می‌ماند. وجودش می‌سوزد و آتش می‌گیرد. هرکس به زیارت او برود و به قبر فرزندش علی‌اکبر-علیهالسلام- نظر کند مورد ترحم و رحمت خدا واقع می‌شود. هیچ‌کس نزدیک حسین-علیهالسلام- نیست، نه دوست، نه آشنا، نه نزدیکان و نه اقربا. او را از حقش بازداشتند. گروهی مرتد او را از حقش بازداشتند، هم‌دست شدند تا اینکه او را به شهادت رساندند. بدن مبارکش را رها کردند، در معرض درندگان قرار دادند. او را از نوشیدن آب فرات بازداشتند، همان آبی که حتی کلاب نیز از آن می‌نوشیدند. سفارشات پیغمبر-صلیاللهعلیهوآلهوسلم- را گوش ندادند. آیا دستمزد رسول خدا-صلیاللهعلیهوآلهوسلم- این بود!؟
حضرت-علیهالسلام- به این بلاها اشاره می‌کنند، و می‌فرمایند که حجت خدا چنین بلاهایی را تحمل کرده، حالا کسی که محبت امام حسین-علیهالسلام- دارد و زیارت امام حسین-علیهالسلام- می‌رود، خدا به برکت این بلاهایی که حجتش تحمل کرده، و شناختی که این شخص نسبت به اباعبدالله-علیهالسلام- پیدا کرده، این فضیلت‌ها را به او ارزانی می‌کند.
حضرت در ادامه می‌فرمایند: بدن پاکش را روی تلی از خاک انداختند و رفتند، اهل‌بیتش را به تنهایی و دور از خانه و کاشانه و حرم رسول‌الله-صلیاللهعلیهوآلهوسلم- وحشت‌زده و اندوهگین نگه داشتند.
کربلا سرزمینی است که کسی به زیارت آن نمی‌رود، مگر اینکه خدا قلبش را بر ایمان امتحان کرده باشد، به همین خاطر به زیارت امام حسین-علیهالسلام- میل دارد. در واقع خدا قلبش را برای ما امتحان کرده و حق ما را به او شناسانده است. این افراد در این فضیلت، بر شما که این میل در وجودتان نیست، سبقت گرفتند. شما میل‌های دیگری در وجودتان هست.
حضرت-علیهالسلام- در ادامه فرمودند: آیا می‌دانی فضیلت کسی که به زیارت آن حضرت برود، چیست و چه پاداش عظیمی دارد؟
فرمودند: ملائکه آسمان به او افتخار می‌کنند و آنچه نزد ما دارد، این است که ما هم هر صبح و شام بر او رحمت می‌فرستیم. هیچگاه قبر سیدالشهدا-علیهالسلام- از زائر خالی نشد. زائرانی از ملائکه، جن، انس و حتی حیوانات را خدا قرار داده که زائر امام حسین-علیهالسلام- باشند. هیچ شیئی در عالم نیست مگر اینکه به زائر حسین-علیهالسلام- حسرت می‌خورند و او را مس می‌کنند و امید دارد که با نگاه به زائر امام حسین-علیهالسلام- خیری به او برسد، زیرا زائر حسین-علیهالسلام- به قبر اباعبدالله نگاه کرده است.
امام صادق-علیهالسلام- در آخر این بیان اضافه می‌کنند که الحمدلله، خدا گروهی را بین مردم قرار داد که با علاقه به سوی ما می‌آیند، ما را مدح می‌کنند و برای ما مرثیه می‌خوانند. البته دشمنانی هم قرار داده که زائران و دوستان ما را سرزنش می‌کنند که چرا به زیارت حسین-علیهالسلام- می‌روید؟ آن‌ها را تهدید می‌کنند، و زیارت آنان را زشت می‌شمارند.
من فکر می‌کنم با وجود چنین روایاتی دیگر احتیاجی نیست تا ما حرف اضافه‌ای بزنیم. اگر شما روایات و زیارات اهل‌بیت-علیهم‌السلام- را مطالعه کنید، از دل این زیارت‌ها و ادعیه می‌‌توانید همهی معارف را به دست بیاورید، حتی جایی که شما فکر می‌کنید این فقط دعاست، مثلا دعای علقمه و…
از دل این ادعیه، همه معارف را می‌توان استخراج کرد. یقینی هم هست. به جای اینکه اموری را مطالعه و دنبال کنید که اصلا معلوم نیست چی هست و از کجا آمده، سراغ زیارت‌نامه‌ها و ادعیه اهل‌بیت-علیهم‌السلام- بروید. این معارف عین واقع است و معصوم این معارف را در جایی قرار می‌دهد که هیچ‌کس احتمال نمی‌دهد.
چند نکته دیگر هم عرض می‌کنم و صحبتم را تمام می‌کنم.
یک نکته اینکه جریان ابا‌عبدالله‌الحسین-علیهالسلام- در بین معصومین-علیهم‌السلام- متمایز شده و خداوند شأن ویژه‌ای را برای حضرت-علیهالسلام- قائل شده، به طوری که تمام معصومین-علیهم‌السلام- به ایشان ارجاع می‌دهند.
در اعمال شب نیمه‌شعبان، زیارت اباعبدالله-علیهالسلام- وارد شده، شب جمعه زیارتی مخصوص حضرت-علیهالسلام- است. عید غدیر، عید فطر و…. زیارت حضرت-علیهالسلام- وارد شده است.
زمان و مکان مقدسی عندالله نیست مگر اینکه زیارت اباعبدالله-علیهالسلام- وارد شده باشد.
شخصی خدمت امام هادی-علیهالسلام- می‌رسد و میگوید که راهی کربلا هستم.
حضرت-علیهالسلام- یک مبلغی را به او می‌دهند و می‌فرمایند: به حائر اباعبدالله-علیهالسلام- برو و برای حاجت من دعا کن.
این شخص به حضرت میگوید که شما افضل بر حائر هستید، چطور می‌فرمایید که آن‌جا برای شما دعا کنیم؟!
حضرت-علیهالسلام- می‌فرمایند: پیغمبر -صلیاللهعلیهوآلهوسلم- هم افضل برخانه کعبه بود، افضل بر حجرالاسود بود، ولی طواف می‌کرد. اینکه من به شما میگویم زیر قبه برای من دعا کن، به این خاطر است که خدای متعال، آن‌جا را محل نزول رحمت و برکاتش و برآورده شدن حاجات قرار داده است.
این خیلی مهم است.
در روایات آمده است که اباعبدالله-علیهالسلام- از نور پروردگار خلق شده و از نور امام حسین-علیهالسلام- جنت و حورالعین خلق شده است.
حضرت می‌فرمایند: حسین-علیهالسلام- افضل از بهشت است.
در واقع به ما آدرس می‌دهند؛ یعنی اینکه کسی که زیارت اباعبدالله-علیهالسلام- نمی‌رود و رغبتی هم نشان نمی‌دهد، اگر بهشت هم برود جا و مکان ندارد الا اینکه در بهشت مهمان می‌شود. این ضیافت برای کسی هست که زیارت اباعبدالله-علیهالسلام- رفته است.
همهی این روایات گواه این مطلب است که قرب از این ناحیه هست.
اما آنچه که من خودم فهمیدم این است که؛ مسأله‌ی قرب پروردگار، تقوا، ولایت، اینکه ما باید با دشمنانشان، دشمنی کنیم، اینکه باید مواسات داشته باشیم، اینکه تقوا داشته باشیم، رعایت حقوق کنیم و همه و همه، نشان می‌دهد که ما در خطر هستیم.
مثل این می‌ماند که یک ماشین کاملا مجهز، با یک راننده‌ی بسیار خوب، در جاده خیلی خوب، با سرعت خیلی زیاد حرکت می‌کند، خطری که این فرد را تهدید می‌کند، هیچ‌کس را تهدید نمی‌کند! دقت کنید! این شخص فریب این ماشین و جاده را خورده که این‌قدر با سرعت می‌رود. اگر این ماشین و جاده نبود، این‌طوری نمی‌رفت. او در خطر است، احتیاج به حفاظ دارد و البته هیچ حفاظی ندارد.
راهی هم که شما در مسیر دین می‌روید، پر از خطر است؛ در آن راه، ریا هست، بطلان و حبط عمل هست و...
در همین راه، هزاران نفر با راهنمایی پیغمبر آمدند اما در نزدیکی قله سقوط کردند. مثل زبیر و امثال او. ختم قرآن‌ها کردند؛ عمری، درست راه رفتند؛ به دستورات دین عمل کردند؛ واقعا مواظبت کردند؛ اما یک‌جایی سقوط کردند. این‌ها مثل همین شخصی که هم ماشینش خوب بوده، هم رانندگی‌اش خوب بوده، و هم جاده خوب بوده، و هم مسیرش خوب بوده، ولی در بین راه تصادف می‌کنند، سقوط می‌کنند.
این راه، حسین-علیهالسلام- می‌خواهد. و الّا من به جرات به شما میگویم، با توجه به همین روایت امام هادی-علیهالسلام- هم میگویم که بدون حسین-علیهالسلام- نمی‌شود راه رفت، پیغمبر-صلیاللهعلیهوآلهوسلم- هم می‌داند که بدون حسین-علیهالسلام- نمی‌شود راه رفت، لذا می‌فرمایند: «حُسَيْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ» (الارشاد شیخ‌مفید/ج۲/ص۱۲۷)
فاطمه-سلام‌الله‌علیها- هم می‌داند. علی-علیهالسلام- هم می‌داند. مکه هم می‌داند که بدون کربلا نمی‌شود مکه بود. قرآن هم می‌داند که بدون حسین-علیهالسلام- قرآن نیست. مومن هم می‌داند که بدون حسین-علیهالسلام- ایمان نیست. فقط خدا می‌داند، که زیارت حسین-علیهالسلام- را زیارت خودش قرار داد؛ حسین-علیهالسلام- شد ثارالله!
محدث نوری-رحمة‌الله‌علیه- در کتاب دارالسلام خودش میگوید که وقتی نماز می‌خواهد قبول بشود، در طبقات آسمان از آن سوال می‌شود؛ گروه کمی نمازشان از آسمان اول عبور می‌کند، در آسمان دوم باز هم سوال می‌شود؛ باز نماز گروه کمی بالا می‌رود و همین‌طور تا آسمان هفتم….
ولی طبق روایات اگر کسی با تربت امام حسین-علیهالسلام- و اعتقاد به ایشان نماز بخواند، نمازش مقبول درگاه پروردگار می‌شود.
این نشانه‌ها را ببینید! شما این‌قدر مسائل دیگر را بزرگ نکنید. فلان مساله این‌قدر مهم نیست، شما بزرگش می‌کنید.
امام حسین-علیهالسلام- بزرگ است، جایگاه امام حسین-علیهالسلام- جایگاه عظیمی است. حضرت-علیهالسلام- در روایت فرمودند: که خدا فضیلتی به شما داده که به هیچ‌کس نداده، کسی که این فضیلت را دارد بر همه سبقت گرفته، خدای متعال بی‌زحمت به او این فضیلت را داده، ملائکه به او افتخار می‌کنند و…..
ملائکه به چه کسی افتخار می‌کنند؟!
ملائکه به کدام نمازخوان افتخار می‌کنند؟! چه کسی می‌تواند نمازی بخواند که خدا و ملائکه به نمازش افتخار کنند؟! آقای بهجت-رحمة‌الله‌علیه-؟! آقای بروجردی-رحمة‌الله‌علیه-؟!
ولی حضرت-علیهالسلام- فرمودند: که ملائکه به زائر امام حسین-علیهالسلام- افتخار می‌کنند. یعنی زائر امام حسین-علیهالسلام- هم‌ردیف معصوم می‌شود، با این زیارت، هم‌ردیف معصوم می‌شود.
آقای بهجت-رحمة‌الله‌علیه- می‌فرمود: اشک بر اباعبدالله-علیهالسلام- از نماز شب بالاتر است! چون راجع به نماز شب آمده؛
«وَمِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَّكَ عَسَىٰ أَن يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقَامًا مَّحْمُودًا» (اسراء/٧٩)
راجع به نماز شب “عسی” آمده یعنی “شاید”
اما در مورد زیارت امام حسین-علیهالسلام- این را نداریم.
در روایت دارد که وقتی ملائکه آسمان، گروهی از ملائک را ملاقات می‌کنند، می‌گویند که چقدر خوش عطر و بو و نورانی شدی! ملائکه که اصلا نورانیت مطلق هستند، می‌گویند که شما نورانی‌تر شدید، خوش بو شدید، کجا بودید!؟
پاسخ می‌دهند که ما در جلسات روضه‌ی امام حسین-علیهالسلام- بودیم. در جلسه‌ای بودیم که در آن جلسه از حسین-علیهالسلام- یاد
شد.
ملائک می‌گویند که آدرسش را به ما هم بدهید تا ما هم برویم.
می‌گویند که اگر هنوز بود که ما بالا نمی‌آمدیم.
ببینید می‌گویند که اگر جلسه بود ما بالا نمی‌آمدیم، به آسمان نمی‌آمدیم، ما برای این جلسه پایین رفتیم، جلسه که تمام شد، بالا آمدیم چون روی زمین خبری نیست. زمین جای ماندن نیست.
بعد ملائکه‌ای که در آسمان بودند، می‌گویند که آدرس بدهید تا ما هم برویم و خودمان را به فرش‌ها، در و دیوارها، بمالیم شاید یک عطر و بویی هم مثل شما گرفتیم!
امام رضا -علیهالسلام- فرمودند:
«يَاابْنَ! شَبِيبٍ إِنْ كُنْتَ بَاكِياً لِشَيْءٍ فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِی‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ-علیهالسلام-»
ای پسر شبیب! اگر خواستی برای چیزی گریه کنی، برای حسین-علیهالسلام- گریه کن.
چرا حضرت این را می‌فرمایند؟! چون می‌دانند همه چیز این‌جاست، همه چیز در ارادت به اباعبدالله-علیهالسلام- بنا می‌شود. شما اباعبدالله-علیهالسلام- را از هستی بگیری، همه چیز بی‌معنا می‌شود، خدا حسین-علیهالسلام- را قرار داد که هستی معنادار بشود.
برای اینکه من حرفم را ثابت کنم یک روایت برایتان میگویم؛
حضرت فرمودند: بهشت یک چیز معمولی بود تا این که با اشک بر حسین-علیهالسلام- و با خون حسین-علیهالسلام- ملات بهشت را هم زدند. از آن به بعد بهشت شد بهشت! بهشت بعد از این قضیه بود، قبل از این جریان، بهشت این‌طوری که الان از آن صحبت می‌کنیم نبوده است. ولی بعد از اینکه امام حسین-علیهالسلام- شهید شد و این خون و اشک بر او را با گل بهشت مخلوط کردند، بهشت به این صورت درآمد.
اصلا بهشت از نور اباعبدالله-علیهالسلام- خلق شده‌است.
ببینید رفقا! وقتی کسی با اباعبدالله-علیهالسلام- آشناست، یعنی با دلش حضرت را پذیرفته، (امتحن الله قلبه) به زیارت میل دارد ولواین‌که نمی‌تواند برود و می‌سوزد، تمام اهل بهشت به این شخص نظر دارند.
حرف آخر اینکه، امام حسین-علیهالسلام- در عرش پروردگار به سه دسته نگاه می‌کند؛ یکی اصحابش، یکی زوارش، و یکی هم کسانی که در مجالس برای اباعبدالله-علیهالسلام- گریه می‌کنند.
السلام علیک یا ابا عبدالله و علی الارواح بفنائک….
ــــــــــــــــــــــــــــ
سوم شعبان؛ مورخ:۹۵/۲/۲۱