اقتدای به امام
«أعوذُ بِاللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الْرَّجیم
بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيمِ
الحَمْدُ لله رَبِّ العالَمین الصَّلوةُ وَالسَّلامُ علیٰ سَیِّدِنا وَنَبِیِّنا وحَبیبِ قُلوبِنا وَطَبیبِ نُفوسِنَا وَشَفِیعِ ذَنوبِنا اباالقاسِمِ المُصْطَفیٰ مُحَمَّد و آلِه الْمِعْصومینَ المُکَرَّمین سِیَّما بَقیَّة الله فی الاَرَضین.»
«اَللّهُمَ صَلِّ عَلي علي بن مُوسَي الِّرِضا المَرُتَضي اَلاِمامِ التَّقيِّ النَّقيِّ وَ حُجَتِكَ عَلي مَن فَوقَ الاَرضِ و َمَن تَحت الثَّري اَلصِدّيقِ الشَّهيدِ صَلاةً كَثيرَةً تآمَّةً زاكِيَةً مُتَواصِلَةً مِتَواتِرَةً مُتَرادِفَة كَاَفضَلِ ما صَلَّيتَ عَلي اَحَدٍ مِن اوليائِك»
«اَللّهُمَّ اِنّا نَرْغَبُ اِلَیْکَ فى دَوْلَةٍ کَریمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الاِْسْلامَ وَاَهْلَهُ وَتُذِلُّ بِهَا النِّفاقَ وَاَهْلَهُ وَتَجْعَلُنا فیها مِنَ الدُّعاةِ اِلى طاعَتِکَ وَالْقادَةِ اِلى سَبیلِکَ وَتَرْزُقُنا بِها کَرامَةَ الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ»
همان‌طور که خدای متعال برای اداره‌ی زمین، برای مایحتاج ما و برای رویش گیاهان و نباتات و حتی برای شکل‌گیری آب، خورشید عالم‌تاب را قرار داد، برای موجودی ترسان که قرار هست تربیت و هدایت بشود و مسیر نور را طی کند، امام-علیه‌السلام- را قرار داد که مثالش در روایات مثل خورشید است که با اثربخشی که دارد همه‌ی نیازهای انسان را برآورده می‌کند.
مساله‌ی مهم‌تر این هست که استفاده و بهره‌ی ما از امام-علیه‌السلام- به چه صورت است؟ من این را در قالب یک مثال عرض می‌کنم؛ بینید شما اگر در مسجد نمازتان را به جماعت نخوانید و نیت فرادا کنید، با این‌که شما همان قیام و رکوع و سجود و تشهد و سلام را دارید اما خدای متعال ثوابی را که در نماز جماعت قرار داده به شما نمی‌دهد، دنبال امام رفتن یا نرفتن هم مثل همین نماز جماعت و فرادا هست.
لازم هم نیست به امام جماعت بگویید من پشت سر شما دارم نماز می‌خوانم، همین که شما به او اقتدا کنید و نیت جماعت را داشته باشید کافی هست، لذا گفته شده که وقتی اقتدا کردید باید لاحق باشید، زاهق و مارق نباید باشید؛ «اَلْمُتَقَدّمُ لَهُمْ مارِقٌ وَ الْمُتَأَخِّرُ عَنْهُمْ زاهِقٌ وَ اللاّزِمُ لَهُمْ لاحِقٌ»
«[ما شهادت می‌دهيم به اين‌كه] هر كس از شما خاندان عصمت و طهارت جلو بيفتد يا عقب بماند، از حقّ جدا شده و رو به هلاك دائم می‌رود. تنها كسی كه ملازم و همراه با شما باشد، در مسير حقّ افتاده و رو به سعادت ابدی می‌رود» (مفاتیح‌الجنان/زیارت جامعه‌کبیره)
شما نماز را جلوتر از امام جماعت بخوانید یا دیرتر از او ارکان نماز را به‌جا آورید فعل حرام انجام دادید و دوباره از مدار جماعت خارج می‌شوید و نمازتان فرادا می‌شود.
امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- هم مثل همین امام جماعتی هست که با وجود بودن، من کاری به او ندارم و نمازم را به صورت فرادا می‌خوانم. فقط امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- را دوست دارم و به این اعتقاد دارم که ایشان حجت خدا هستند. یک موقع هم هست که
من وقتی فهمیدم امام و حجت خدا در عالم هستی وجود دارد خودم را تابع آن امام فرض می‌کنم، یعنی نیت نماز جماعت کردم و آن‌همه برکات در نماز جماعت است؛ در صف اول ایستادن یا سمت راست امام جماعت بودن چقدر ثواب دارد. ما جایی از امام-علیه‌السلام- بی‌بهره می‌شویم که یاد نگرفته باشیم چگونه اقتدای به امام کنیم. اقتدای به امام و دنبال امام رفتن فقط به این نیست که بگویید حسین-علیه‌السلام- خوب هست، یا بگویید زیارت امام-علیه‌السلام- خوب هست، نه! باید ببینید چه چیزی امام را خوشحال می‌کند تا آن را انجام بدهید و چیزی که امام از آن ناراحت می‌شود را ترک کنید.
ببینید وقتی شما به‌خاطر خوشحال کردن امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- یک کاری را انجام می‌دهید، فایده‌اش مثل خواندن نماز جماعت است. خیلی از افراد کار خوب انجام می‌دهند ولی فقط یک فایده برایشان دارد، اما اگر برای امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- این کار را انجام دادید فایده‌ها به آن مترتب است. در نماز جماعت هم همین است؛ شما اگر نماز را به فرادا بخوانید یک ثواب دارد، ولی اگر همان نماز را به امام جماعت اقتدا کردید فایده‌ی عظیم‌تری برای شما دارد.
از امام حسین و حضرت ابالفضل-علیهم‌السلام- تبعیت بخواهیم. من در ظرف خودم ببینم امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- از چه کارهایی خوشش می‌آید و چه چیزهایی را دوست دارد تا او را خوشحالش بکنم.
رضایت حجت خدا را دنبال کنم؛ امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- یک موقع دوست دارد من در خانه بمانم و بیرون نروم، به این نگاه نکنم اگر دوستان من دارند به زیارت می‌روند من هم با آن‌ها بروم، این‌جا دیگر ثواب زیارت را به شما نمی‌دهند. تکلیف شما شاید این هست که در خانه بمانید و کمک کنید، شاید تکلیف‌تان این باشد که فلان کار را در خانه انجام بدهید یا به درس‌تان رسیدگی کنید، در این‌ها رضایت امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- است. یک موقع هم رضایت امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- در این هست که شما حرم بروید. باید دنبال این بود که حضرت-علیه‌السلام- را راضی کنید، ایشان فرمودند: اگر دنبال این باشید می‌فهمید امام چه می‌گوید.
رفقا! ما تا به این نقطه نرسیم که خودمان را وصل به امام-علیه‌السلام- کنیم شیعه بودن‌مان را نمی‌فهمیم و خدا آمد این کار را کرد؛ یعنی یک وجودی از امام-علیه‌السلام- را در وجود ما قرار داد، «وَاَللَّه لَنُورُ اَلْإِمَامِ فِی قُلُوبِ اَلْمُؤْمِنِينَ أَنْوَرُ مِنَ اَلشَّمْسِ اَلْمُضِيئَةِ بِالنَّهَارِ وَ هُمُ اَلَّذِينَ يُنَوِّرُونَ قُلُوبَ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ يَحْجُبُ اَللَّهُ نُورَهُمْ عَمَّنْ يَشَاءُ فَتُظْلِمُ قُلُوبُهُمْ وَ يَغْشَاهُمْ بِهَا» «اى اباخالد! نور امام در دل مؤمنان از نور خورشيد تابان در روز روشن‌تر است و ايشانند كه دل‌هاى مؤمنين را منور كنند و خدا از هر كه خواهد نور ايشان را پنهان دارد پس دل آن‌ها تاريك گردد» (اصول‌کافی/ج۱/ص۱۹۵)
رفقا! درس و بحث بدون امام، آدم را به جایی نمی‌رساند، می‌شود مثل کدیور که شاگرد اول حوزه بود اما عاقبت چه شد؟ اگر درس و بحث با امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- گره خورد، می‌شود مثل آقای بروجردی-رحمه‌الله‌علیه-، آن‌وقت حتی اگر یک قاعده، یک فراز و یا یک علم کوچکی از حوزه را بلد باشید، ارزش مطالعات‌تان مثل این هست که ملائکه برای شما بال‌هایشان را پهن کردند و هر موقع مذاکره‌ی علم داشته باشید احیای امر امام است، ولی اگر این نباشد لقلقه‌ی زبان است، بله شاید معروف بشوید اما زندگی شما نمی‌چرخد. اگر کسی برای رضایت امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- درس بخواند، ایشان اول، زندگی او را می‌چرخاند، افکارش را میزان می‌کند، به او توان می‌دهد که وظایف دیگرش را انجام بدهد و در او خوف از خدا ایجاد می‌کند و مومنین او را دوست دارند.
الاَرْواحُ جُنُودٌ مُجْنَّدَة» «ارواح، صف‌های بهم پیوسته هستند» (مصباح‌الشریعه/ص۱۵۶)
به او توفیق می‌دهند، در عین حالی که درسش را دقیق می‌خواند توفیق خواندن زیارت عاشورا و زیارت جامعه را دارد، توفیق نماز اول وقت و مواظبت از گناه را هم دارد، اصلا گناه را از وجود او می‌کَنند به‌طوری که اصلا نمی‌داند گناه چیست.
آسان‌ترین راهی که می‌شود کنار امام-علیه‌السلام- قرار گرفت این هست که تابع امام بشویم و بنایمان کسب رضایت ایشان باشد، آن‌وقت می‌بینید که تصرف امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- باعث شده فلان خصلت از وجود شما برود، مثلا دیگر برایتان مهم نیست که پول نداشته باشید، یا اصلا بی‌خیال دنیا می‌شوید و غصه‌اش را نمی‌خورید.
الان می‌بینید بعضی‌ها پول‌دار هستند اما غصه می‌خورند، ولی وقتی با امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- بودید نداشتن پول برایتان غصه نیست، یک فضل است، می‌گویید زهد دارم و الحمدلله خدا لطف کرده که جزو آن دسته از پول‌دارهای غافل نیستم. ببینید با امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- بودن این فایده‌ها و برکات را دارد؛ در زندگی‌تان اختلاف نیست و با زن و فرزندتان با‌صفا زندگی می‌کنید، یا خیلی راحت و بدون دغدغه و بغتتا یک‌دفعه مقدمات سفر زیارتی برایتان فراهم می‌شود.
همین که شما می‌نشینید برای امام‌تان گریه می‌کنید و مصیبت‌زده می‌شوید، همین که برای امام‌تان خرج می‌کنید، همین که برای احیای امر امام‌تان مذاکره‌ی علم می‌کنید، یعنی با امام و حجت خدا هستید. خدا می‌داند که امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- با کوچک‌ترین کار ما چقدر خوشحال می‌شود، به روی ما نمی‌آورد چون می‌داند ما غرور پیدا می‌کنیم.
شخصی دیده بود که حضرت-علیه‌السلام- داشت عرق می‌ریخت، علت را سوال کرد و ایشان فرمود: دنبال حج یکی از شیعیان هستم، حجش گیر افتاده (به این تعبیر).
این‌جوری مواظب ما هستند، این را از دست ندهیم.
هر آن‌چه که شما می‌خواهید برایتان حاصل بشود، با امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- انجام می‌شود.
لذا این حالت را حفظ کنید که در هر کاری اقتدای به امام داشته باشید و رضایت ایشان را در نظر بگیرید، مثلا بگویید نماز هم که دارم می‌خوانم برای این است که امام زمانم دوست دارد من نماز اول وقت بخوانم.
یا چون حضرت-علیه‌السلام- دوست دارد من خیررسان باشم دارم فلان کار را انجام می‌دهم.
برای حجت خدا خستگی‌هایتان را کنار بگذارید، به‌خاطر امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- خصلت‌های بدتان را از بین ببرید، نیرو و توان‌تان را برای امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- بگذارید، پول و آبرویتان را برای ایشان خرج کنید بعد ببینید امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- چه‌جوری به شما این‌ها را پس می‌دهد، یک درهم را چهارصد درهم می‌دهد، اگر یک دقیقه برای ایشان وقت بگذارید به اندازه‌ی پانصد دقیقه به وقت شما برکت می‌دهد،(به تعبیر من). اگر برای امام زمان-عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف- یک مثقال آبرو خرج کنید به شما چهار مثقال آبرو می‌دهد.
وصلی‌الله‌علی‌محمدوآله
ـــــــــــــــــــــــــــ
سوم‌شعبان؛ مورخ: ۹۶/۲/۱۰